Pekini vendoset në Danub

Gjatë vizitës së tij, Xi Jinpingu nuk i dha asgjë Emmanuel Macronit. Nga ana tjetër, ai forcoi lidhjet me kombet danubiane armiqësore ndaj Bashkimit.

Nga François Hollande, ish-president i Francës

Në një vizitë në Paris, dhe pavarësisht devijimeve dhe vëmendjes që mori, Xi Jinpingu mbeti i palëkundur përballë kërkesave për sqarime mbi mbështetjen e tij për Moskën, si dhe për çështjet tregtare. Por në Budapest ai bëri deklaratat më të zjarrta ndaj mikpritësit dhe mori komplimentet më të ngrohta në këmbim nga Viktor Orban.

Kryeministri hungarez shkoi aq larg sa të pretendonte vetminë e tij në Evropë, për të bindur më mirë bashkëbiseduesin e tij për mbështetjen që i jep Kinës. Ai gjithashtu e bëri të qartë se do të vazhdojë të mbështesë ambiciet e Vladimir Putinit në rajon, një mbështetje që po bëhet gjithnjë e më pak diskrete. Nuk ka mbetur jashtë as presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, duke pritur edhe Xi-Jinpingun. Ai foli për një miqësi “të fortë” me Kinën dhe ishte i gatshëm të ndihmonte Pekinin të anashkalonte barrierat tregtare të ngritura nga Bashkimi Evropian.

Prandaj, gjatë udhëtimit të tij evropian, Xi Jinpingu nuk hoqi dorë nga asgjë për asnjë çështje. Ai madje këmbënguli në “rolin pozitiv” që luan vendi i tij në gjetjen e një zgjidhjeje paqësore të konfliktit të Ukrainës, ndërsa gjithçka tregon se Kina siguron armët që i duhen Moskës. Ai as që shqetësohet të fshehë lojën e tij kur pranon soliditetin e lidhjes që mban me Vladimir Putinin, të cilin do ta presë këtë muaj në Pekin. Është gjithashtu i vetmi vend ku lideri rus mund të shkojë ende. Kudo tjetër është e ndaluar.

Gjithashtu ideja sipas së cilës do të ishte e mundur, përmes shumë gjesteve simbolike dhe sa më shumë heshtjesh për temat e të drejtave të njeriut, të anashkalohej presidenti kinez për ta vendosur atë në një distancë nga partneri i tij rus, është një iluzion nga i cili nuk e di nëse është hua për naivitet apo nëse është vetëbindje. Në të dyja rastet, humbet paraprakisht. Për më shumë se dhjetë vjet, Pekini dhe Moska nuk kanë devijuar nga pakti i tyre, duke kërkuar një ndryshim në rendin ndërkombëtar, duke treguar të njëjtin përbuzje për demokracinë dhe të njëjtin neveri ndaj Perëndimit.

Ky vëzhgim nuk duhet të pengojë dialogun. Por që kjo të jetë e frytshme, duhet të jetë pa kompromis dhe nuk mund të reduktohet në konsiderata tregtare siç praktikojnë gjermanët, madje së fundmi me kancelarin Scholz kur ai shkoi në Pekin. Nëse duhet të kryhet nga vetë Bashkimi Evropian, gjë që padyshim do të ishte e mençur, ajo presupozon unitet pikëpamjesh dhe koherencë në qasje. I tillë nuk është rasti. Gjëja më serioze për Evropën është të tolerojë që në zemër të saj, një vendi anëtar, Hungaria, i cili së shpejti do të mbajë presidencën e Bashkimit Evropian, mund t’i mungojë në këtë pikë solidariteti më minimal dhe të pretendojë në kundërshtim me parimet e BE-së. Bashkimi.

Viktor Orban e merr me guxim këtë rol. Ajo hap ekonominë e saj ndaj Kinës, lidh marrëveshje të shumta tregtare me të dhe përafron politikën e saj të jashtme me atë të Moskës, kur nuk i jep dorë, përfshirë edhe Afrikën. Ai shpreh të njëjtën arrogancë ndaj demokracisë, pluralizmit dhe pavarësisë së drejtësisë. Ajo feston një botë shumëpolare, shtylla e së cilës do të ishte Kina. Ai pajtohet me tezat e Vladimir Putin mbi qytetërimin e krishterë dhe vendos marrëdhënie bashkëpunëtore me të djathtën ekstreme. Për sa i përket Serbisë, ajo nuk i konsideron simpatitë e saj kontradiktore me fuqitë që kërcënojnë interesat dhe madje edhe sigurinë e Bashkimit Evropian, ndërsa pretendon të anëtarësohet në të.

Dobësia e Komisionit Evropian është e dukshme, pasi asnjë sanksion nuk pason deklaratat e tij. Ajo e shteteve anëtare nuk është më pak e tillë. Edhe sa kohë do ta tolerojnë krerët e shteteve dhe qeverive Orbanin në Këshillin Evropian, pasi ai bllokon shumicën e vendimeve të tij ose negocion ashpër lëshimet që i kërkohet të bëjë? Si mund të pranojmë se Budapesti është selia e të gjitha intrigave anti-evropiane dhe strofka e të gjitha grupeve politike që e përçmojnë atë? Si mund të pranojmë që edhe Sllovakia, e cila është tani, me Robert Fico, aleatin kryesor të Orbanit, vazhdon ta vendosë veten jashtë rregullave evropiane.

Dhe nëse nesër Serbia do të hynte në Bashkim, si mund ta pranojmë këtë aleancë ekstremesh? Danubi i bukur, që lanë Bratislavën, Budapestin dhe Beogradin, tani ka ngjyra që nuk kanë më asnjë lidhje me ujërat evropiane.

Rruga Press