Dilemat e kancelarit të ri të Gjermanisë përballë kërcënimeve të Rusisë

Pranë tavolinës kishte një kamera, e cila transmetonte drejtpërdrejt konferencën. Por  zëvendësi i admiralit Kay-Achim Schönbach, kreu i marinës gjermane, nuk e dinte se gjithçka që ai po fliste po regjistrohej dhe nuk iu desh shumë kohë për ta zbuluar. Ai i tha audiencës në Delhi se ndaj Vladimir Putin jo vetëm që duhej të tregonim respekt, por ai e meritonte atë respekt.

Ai shtoi se Perëndimi duhet të kërkojë të rekrutojë Rusinë si një aleat kundër Kinës, diçka që ai, si “një katolik shumë radikal romak”, do ta mirëpriste. Pas publikimit të videos, Schönbach u “zhduk”. Largimi i tij tregoi se qeveria e Gjermanisë nuk do të toleronte komente të tilla kur një sulm i paprovokuar rus ndaj Ukrainës është më afër se kurrë.

Megjithatë, për shumë vëzhgues të huaj, admirali thjesht po shprehte mendimin e tij ndaj Rusisë. Ministri i Jashtëm i Ukrainës tha se refuzimi i Gjermanisë për t’i dërguar armë vendit të tij po “inkurajonte Vladimir Putin”.

Gruaja e një ish-presidentit ukrainas propozoi një bojkot të makinave gjermane. Aleatët e Gjermanisë në NATO kanë qenë më të kujdesshëm, por shumë kanë lënë të kuptohet se janë të zhgënjyer. Gjithashtu edhe reagimet e shtypit të huaj kanë qenë brutale.

Ka shumë çeshtje për të cilat duhet të shqetësohemi. Refuzimi i Gjermanisë për të armatosur Ukrainën  nuk është mirëpritur. Megjithatë, deri më tani ka refuzuar të heqë dorë nga Nord Stream 2, një tubacion gazi nënujor, i cili i ofron Rusisë një rrugë eksporti që anashkalon Ukrainën, dhe kështu i privon kësaj të fundit fuqinë dhe të ardhurat.

Social Demokratët (SPD), të cilët udhëheqin qeverinë e koalicionit të Gjermanisë, janë fajtorë. Shumë politikanë gjermanë kanë idenë se siguria europiane kërkon mbështetjen ruse. Megjithatë, për të gjitha këto, ka pak prova që Gjermania ka “lëshuar pe”  në çeshtjet e rëndësishme.

Qeveria është plotësisht dakord me konsensusin europian, se çdo agresion i mëtejshëm ushtarak rus kundër Ukrainës do të sjellë “pasoja masive”, sipas një komunikate të samitit të BE-së muajin e kaluar. Diplomacia transatlantike ka nxjerrë në pah dallime mbi atë se çfarë sanksionesh duhet të vendosë nëse Rusia vazhdon me planet e saj.

Duke iu përgjigjur një pyetjeje në lidhje me tubacionin javën e kaluar, Scholz tha se “e gjitha kjo do të  diskutohet” nëse Rusia pushton Ukrainën. Partnerët e  koalicionit të Gjelbër kanë qenë gjithnjë më të qartë. Shumë pak e dinë se tubacioni do të fillojë të funksionojë nëse Rusia pushton Ukrainën.

Problemi më i madh është politik. Tre partitë në koalicionin e ri  të Gjermanisë janë dukshëm të përçarë për sa i përket Rusisë dhe agresioni i Putin ka siguruar që dallimet e tyre të vazhdojnë të testohen. Përplasjet e koalicionit kërkojnë lidership. Por Scholz, një tip i heshtur që mund të duket i ashpër dhe abstrakt kur flet, ka lejuar një shkallë kakofonie.

Ai gjithashtu nuk ka bërë asnjë përpjekje për të përgatitur votuesit gjermanë për situatën që mund të ndodhë ndërsa situata në Rusi vazhdon të përshkallëzohet, nga rritja e çmimeve të energjisë në një fluks refugjatësh.

“Mund të ketë marrë vendimet e duhura, por kjo qeveri ka një problem të tmerrshëm komunikimi,” tha Stefan Meister, një vëzhgues i Rusisë në Këshillin Gjerman për Marrëdhëniet me Jashtë.

Duke e krahasuar me Angela Merkel, Scholz, preferon të flasë. Kur Rusia aneksoi Krimenë në vitin 2014, Merkel detyroi 28 vendet anëtare të BE-së, duke përfshirë simpatizantët e Kremlinit si Hungaria dhe Qiproja, të vendosnin sanksione.

Së bashku me Francën, Gjermania firmosi “formatin e Normandisë” me Rusinë dhe Ukrainën, duke e vendosur Europën në tryezën e bisedimeve. Ajo gjithashtu ka bashkëpunuar me Amerikën, sa herë që mbrojtja ukrahinase ka qenë në vështirësi. Sot Scholz, lideri i vendit më të madh dhe më të pasur të BE-së, duket si një lider europian mes shumë të tjerëve; formati i Normandisë po zhduket dhe marrëdhënia transatlantike po sprovohet gjithnjë e më shumë.

“Transferimi i pushtetit nga Merkel te Scholz ka një rëndësi të madhe,” tha John Lough, një autor. “Gjermania nuk ka penguar vendimmarrjen me konsensus në NATO”.

Merkel gjithashtu dukej se gëzonte respektin e Putin. Ajo diskutoi për herë të parë dhe sigurinë e Europës Lindore me presidentin e Rusisë gjatë muajve të fundit që ishte në detyrë. Në shtatë javët e tij, Scholz e ka bërë vetëm një herë diçka të tillë.

Putin tani preferon të flasë me Amerikën mbi udhëheqësit europianë. As kancelarja nuk ka marrë një përgjigje  ndaj rritjes së kritikëve të Gjermanisë, për sa i përket çështjeve në Europën Lindore. Një Gjermani jokonsistente minon besueshmërinë e Europës, tha Meister. Merkel kuptoi se do të përballet më lehtë nëse Gjermania është në krye të Europës.

Ky është një mësim që pasardhësi i saj mund të shmangë, por për të cilin deri tani ka treguar pak interes./The Economist/abcnews.al

Rruga Press