Waldemar Haffkine: Pionieri i vaksinave që bota e harroi

Në pranverën e vitit 1894, Waldemar Haffkine udhëtoi për në Kalkuta në shtetin indian në kërkim të kolerës, pranvera ishte sezoni i kolerës në qytet dhe Haffkine ishte shpresëdhënës.

Ai kishte mbërritur në Indi marsin e mëparshëm i armatosur me atë që ai besonte se ishte një vaksinë për sëmundjen, por ai luftoi gjatë gjithë vitit për të bërë përparim duke testuar krijimin e saj. Që nga momenti i mbërritjes së tij, Haffkine u prit me skepticizëm dhe rezistencë nga disa prej institucioneve mjekësore britanike dhe populli indian. Ai nuk ishte mjek por zoolog dhe ai ishte një hebre rus. Prova e tij e parë kërkoi dy injeksione, të ndara nga një javë, dhe ekipi i tij ndonjëherë luftonte për të gjetur subjektet e provës për injeksionin e dytë.

Rezultatet ishin mjaft inkurajuese, por bindja e njerëzve për t’u vaksinuar ishte më lehtë të thuhej sesa të bëhej. Koha e gjatë e programeve mjekësore që vinin nga nga qeveria britanike kishin mbjellë mosbesim në mesin e popullatës dhe për shumë se vetë koncepti i vaksinimit ishte akoma i huaj.

Zgjidhja sipas Haffkine ishte duke injektuar publikisht veten për ti provuar njerëzve se mendonte se përmbajtja e vaksinës së tij ishte i sigurt.

Më 18 korrik 1892, Haffkine rrezikoi jetën e tij duke i injektuar vetes kolera. Ai pati ethe për disa ditë, por u shërua plotësisht dhe vazhdoi të injektonte tre miq rusë dhe më pas disa vullnetarë të tjerë. Kur secili nuk pësoi ndonjë reagim të keq, Haffkine ishte i bindur se kishte një vaksinë të vlefshme për testime më të gjera.

Pasi eksperimentet e Haffkine dhanë rezultate premtuese, ai u ftua nga disa pronarë plantacionesh që të vaksinonte punëtorët.  Sipas të dhënave të tij, ai deri në atë moment kishte vaksinuar gati 42,000 njerëz kundër kolerës.

Haffkine vuri në dukje më vonë se ndërsa vaksina e tij dukej se zvogëlonte rastet, nuk dukej se ulte vdekshmërinë tek ata që ishin infektuar. Kur u kthye në Indi në 1896, ai planifikoi të adresonte këtë mangësi duke provuar një formulë të re me dy drejtime që ai kishte zhvilluar.

Ai po përdorte të njëjtën qasje që kishte ideuar për trajtimin e të kolerës, duke kombinuar mikrobet me produktet toksike që ata prodhuan për të formuar një vaksinë me një injeksion të vetëm.

Më 10 janar 1897, Haffkine i injektoi vetes 10 cc të përgatitjes së tij – një dozë dukshëm më të lartë se 3cc që planifikoi të përdorte në testime më të gjera. Ai përjetoi një ethe të rëndë, por u shërua pas disa ditësh.

Brenda një viti, qindra mijëra njerëz ishin vaksinuar duke përdorur vaksinën Haffkine, duke shpëtuar një numër të pallogaritur jetësh. .

Midis 1897 dhe 1925, 26 milion doza të vaksinës anti-murtajë të Haffkine u dërguan nga Bombei. Testet e efikasitetit të vaksinës treguan një ulje midis 50% dhe 85% të vdekshmërisë. Por asnjë shifër nuk mund të krahasohej në numrin e jetëve që ai shpëtoi, tha Hawgood.

Haffkine vdiq në Lozanë në vitin 1930, në moshën 70 vjeç. Bakteriologu i madh britanik Lord Lister dhe pionier i kirurgjisë antiseptike, e quajti Haffkine, thjesht, “shpëtimtari i njerëzimit”. Laboratori me dy dhoma ku Haffkine zhvilloi për herë të parë vaksinën e tij të murtajës tani është pjesë e Spitalit KEM, Mumbai. Më shumë se njëqind vjet pas përparimit të Haffkine, spitali po udhëheq luftën e Indisë kundër një pandemie tjetër – koronavirus.