Rrëfimi prekës i afganes, tanimë të evakuuar në Shqipëri – ajo ëndërron të kthehet një ditë në shtëpi

Ghazaal Habibyar është në një vendpushim turistik shqiptar, e sigurt me burrin e saj dhe tre fëmijët pasi u evakuuan nga Afganistani.

Por mendja e saj nuk është e qetë, sepse shumë të tjerë që ajo i di janë ende në rrezik nga talebanët.

Habibyar, 38 vjeçe, është e shqetësuar për familjen e saj të gjerë dhe e shqetësuar për mbi 180 personat e vrarë në aeroportin e Kabulit vetëm një orë para rrugëtimit kaotik të saj.

Familja e saj, përfshirë një vajzë 2-muajshe dhe aktivistë të tjerë të të drejtave të njeriut hipën në një autobus për 36 orë duke u përpjekur të gjejnë një hyrje në Aeroportin Hamid Karzai të Kabulit.

Pak para se të hipnin në aeroplan të enjten, ata dëgjuan “aq shumë zhurmë në ajër” sa u tha se fluturimi mund të anulohej.

Pas 40 minutash, ata u vendosën në bordin e aeroplanit, i cili u ngrit në një mënyrë të frikshme vertikale për të shmangur të shtënat.

Ndryshe, sulmi vetëvrasës i së enjtes në aeroport nga një anëtar i grupit të Shtetit Islamik vrau të paktën 169 afganë dhe 13 anëtarë të shërbimit amerikan.

“Ka raste në jetën tuaj kur ndiheni fajtorë që jeni gjallë. Kjo mund të kishim qenë ne”, ka thënë ajo për The Associated Press të dielën. “Ata njerëz që kanë humbur jetën, kanë familje, janë njerëz shumë të rinj”.

Ajo dhe familja e saj janë mes 457 afganëve që janë vendosur në Shqipëri që nga e premtja.

Tani një aktiviste me Fondacionin për Shoqërinë e Hapur, Habibyar nuk mund të mbaronte shkollën në vendin e saj kur ishte e re, duke pasur frikë nga qëndrimi i talebanëve ndaj grave dhe arsimit, kështu që ajo u diplomua në Australi.

Përkundër mundësive jashtë vendit, ajo u kthye në Kabul në vitin 2006.

Që atëherë ajo ka punuar në shumë pozicione publike, duke përfshirë edhe zëvendësministren e minierave dhe benzinës, “duke u përpjekur për të bërë një ndryshim, ndoshta të vogël, por çfarëdo që munda për ta bërë atë vend një vend më i mirë”.

Ajo thotë se Afganistani ka ndryshuar për mirë në dy dekadat e fundit, duke deklaruar “nuk është Afganistani i vitit 1996”.

Por në provincat e qeverisura nga talebanët, “shkollat e vajzave u mbyllën. Gratë nuk lejoheshin të punonin”.

Megjithatë, ajo është kritike për mënyrën se si SHBA dhe NATO u larguan nga vendi.

“Kjo katastrofë, kjo katastrofë njerëzore që po ndodh tani, mund të ishte parandaluar. I gjithë ky proces evakuimi mund të ishte menaxhuar shumë më mirë”, mendon ajo.

Habibyar nuk është e sigurt për atë që do t’i ofrojë e ardhmja e afërt, duke thënë se “do të na duhet shumë kohë që të shërohemi psikologjikisht, mendërisht, emocionalisht nga gjithçka që kemi kaluar”.

Asaj i mungon kryeqyteti afgan, Kabuli, “frutat në anë të rrugës që kaloja kur shkoja në zyrë” dhe tingujt e zogjve në mëngjes.

Dhe Habibyar i bëri një kërkesë djalit të saj kur aeroplani u ngrit. Hamza, 6 vjeç, ishte duke qarë dhe nuk donte të largohej.

“Unë i thashë se do të më bësh një premtim: të studiosh, të jesh dikush dhe të kthehesh (në Afganistan)”, ka thënë ajo.

Rruga Press