Revizionizmi dhe dezinhibimi: Perandoria e Trumpit në Doktrinën Marco Rubio

“A e bën kjo Amerikën më të sigurt? A e bën kjo Amerikën më të fortë? A e bën kjo Amerikën më të begatë? »

Para Senatit, njeriu që Donald Trump zgjodhi për të udhëhequr diplomacinë e tij përshkroi axhendën e një presidence perandorake, duke bërë të qartë një ndryshim të rëndësishëm: Amerika e Para nuk do të jetë izolacioniste. Ai do të përfshijë një projeksion shtrëngues të interesave amerikane për të përmbushur misionin historik të Shteteve të Bashkuara: të ndërtojë, nga Uashingtoni, një rend të ri në një planet të prishur.

E përkthejmë dhe e komentojmë rresht pas rreshti.

Në seancën e tij të konfirmimit përpara Senatit, Sekretari i Shtetit i emëruar Marco Rubio mbajti një fjalim të dendur hapës duke njoftuar një axhendë të qartë: me Donald Trump, Shteteve të Bashkuara iu dha misioni për të ndërtuar një rend të ri botëror.

Argumenti i tij bazohet në një ndarje historike në dy faza: rendi ndërkombëtar i formuar pas Luftës së Dytë Botërore nga Uashingtoni do të kishte përfituar Shtetet e Bashkuara deri në fund të Luftës së Ftohtë; Që nga rënia e Murit të Berlinit, ky rend është armatosur nga rivalët e Amerikës, të cilët kanë marrë kontrollin e tij për ta përdorur kundër krijuesit të tij – deri në atë pikë sa e kërcënojnë ekzistencialisht sot.

Marco Rubio e përmbledh atë në një fjali kryesore: “rendi botëror i pasluftës është tani një armë e kthyer kundër Shteteve të Bashkuara”.

Duke u mbështetur në referenca të qarta gjeopolitike – të tilla si siguria hemisferike e trashëguar nga Doktrina Monroe – ose në paralele historike – duke cituar Dean Acheson, Rubio e bën situatën aktuale një moment të krahasueshëm me fillimet e Luftës së Ftohtë – kjo politikë e re Politika e jashtme refuzon izolacionizmin dhe synon të promovojë “paqen përmes forcës” bazuar në një kuptim agresiv të Amerikës së pari.

Shtetet e Bashkuara do të ndërhyjnë, por gjithmonë për interesat e veta. Çdo vendim i politikës së jashtme do të duhet të kalojë një provë me tre pjesë – duke i bërë Shtetet e Bashkuara të Amerikës “më të sigurta, më të forta dhe më të begata”.

Fuqia kryesore ushtarake në botë, Shtetet e Bashkuara janë gjithashtu donatori i dytë më i madh i ndihmës zhvillimore – pas Bashkimit Evropian dhe shteteve të tij anëtare. Për të kuptuar se si doktrina Rubio mund të ndryshojë Departamentin e Shtetit nga brenda duke e përafruar mënyrën sesi Shtetet e Bashkuara e projektojnë veten diplomatikisht me ambiciet e reja të presidencës perandorake të Trump, duhet lexuar saktësisht fjalët e Sekretarit të Shtetit të tij.

Marco Rubio – Faleminderit, zoti President Risch, z. Shaheen. Dhe faleminderit Senatorit Scott për prezantimin e tij. Në historinë 249-vjeçare të republikës sonë, vetëm 71 amerikanë kanë mbajtur postin që Presidenti Trump më ka emëruar për të plotësuar. E falënderoj për besimin e tij. Është një nder i pabesueshëm dhe një përgjegjësi e jashtëzakonshme.

(Marco Rubio ishte fillimisht në mesin e kandidatëve të konsideruar për nominimin e nënpresidentit. Një senator nga Florida, shteti i origjinës së Trump që nga viti 2019, emërimi i tij në Departamentin e Shtetit është sigurisht më pak i kontestuar në mesin e senatorëve republikanë. Rubio, djali i emigrantëve kubanë, kishte luajtur një rol të spikatur në politikën e jashtme të SHBA-së ndaj Amerikës Latine gjatë mandatit të parë të Trump, pa mbajtur asnjë pozicion zyrtar në administratë.)

Tre nga fëmijët e mi — Amanda, Anthony dhe Dominick — nuk mundën të më bashkoheshin personalisht sot. Por jam i lumtur që gruaja ime Jeanette dhe vajza ime Daniella janë këtu me mua. Sepse siç e di mirë secili prej jush, pa dashurinë dhe mbështetjen e familjeve tona, do të ishte e pamundur të shërbeja në Senat apo të kryeja rolin në të cilin jam emëruar sot.

Jam gjithashtu i kënaqur që më bashkohen motrat e mia Barbara dhe Veronica, si dhe nipi im Orlando. Më kujton se rrugën që më çon në këtë moment e kanë shtruar ata që nuk janë më me ne. Nga të dy prindërit e mi, të cilët mbërritën këtu nga Kuba më 27 maj 1956 me asgjë tjetër veç ëndrrës për një jetë më të mirë. Falë tyre pata privilegjin të lindja qytetar i kombit më të madh në historinë e botës. Dhe të rriten në një shtëpi të sigurt dhe të qëndrueshme, nga prindër që e bënë të ardhmen e fëmijëve të tyre qëllimin e jetës së tyre.

*

Në fund të Luftës së Dytë Botërore, Shteteve të Bashkuara iu dha një mision. Sipas fjalëve të sekretarit të atëhershëm të shtetit, Dean Acheson, bëhej fjalë për krijimin e një rendi botëror, “një gjysmë të lirë” nga kaosi “pa hedhur në erë të gjithë në proces”.

Në dekadat që nga ajo kohë, rendi botëror që ata krijuan na ka shërbyer mirë. Amerikanët kanë parë të ardhurat e tyre të rriten dhe komunitetet e tyre të përparojnë. Aleancat u shfaqën në Indo-Paqësorë dhe Evropë dhe sollën stabilitet, demokraci dhe prosperitet në ato rajone dhe parandaluan një Luftë të Tretë Botërore kataklizmike. Më në fund ra Muri i Berlinit dhe bashkë me të edhe një “perandori e keqe”.

Triumfalizmi i fundit të Luftës së Ftohtë të gjatë ka shkaktuar një konsensus dypartiak.

Ne kishim arritur “fundin e historisë”.

Të gjitha kombet e planetit do të bëheshin anëtarë të komunitetit demokratik të udhëhequr nga perëndimi.

Një politikë e jashtme që i shërbente interesit kombëtar tani mund të zëvendësohej nga një politikë që i shërbente “rendit ndërkombëtar liberal”.

I gjithë njerëzimi tani ishte i destinuar të braktiste identitetin kombëtar dhe të bëhej “një familje e madhe njerëzore” dhe “qytetarë të botës”.

Nuk ishte thjesht një fantazi – ishte një iluzion i rrezikshëm.

Këtu në Amerikë dhe në shumë ekonomi të përparuara në mbarë botën, një angazhim pothuajse fetar për tregti të lirë dhe të papenguar në kurriz të ekonomisë sonë kombëtare ka mbytur klasën e mesme dhe e ka lënë klasën punëtore në krizë, ka çuar kapacitetin tonë industrial në kolaps dhe braktisën zinxhirët kritikë të furnizimit në duart e kundërshtarëve dhe rivalëve tanë.

Një zell irracional për lirinë maksimale të lëvizjes së njerëzve ka çuar në një krizë historike të migrimit masiv – këtu në Amerikë, por në mbarë botën – që kërcënon stabilitetin e shoqërive dhe qeverive.

Në të gjithë Perëndimin, qeveritë censurojnë dhe madje ndjekin penalisht kundërshtarët politikë vendas, ndërsa xhihadistët radikalë marshojnë hapur në rrugë dhe futen në bashkëqytetarët tanë me automjetet e tyre.

(Rubio i referohet këtu sulmit që shkaktoi 14 vdekje dhe rreth 50 të plagosur që ndodhi në New Orleans më 1 janar. Një flamur i Shtetit Islamik u gjet në makinën e sulmuesit, Shamsud Din Jabbar, një shtetas amerikan. Pak minuta para sulmit, Din Jabbar kishte postuar një video në Facebook në të cilën ai u zotua për besnikëri ndaj Daesh.)

Ndërsa Amerika shumë shpesh ka vazhduar t’i japë përparësi “rendit botëror” mbi interesat e saj thelbësore kombëtare, kombet e tjera kanë vazhduar të veprojnë ashtu siç kanë bërë gjithmonë dhe do të bëjnë gjithmonë: bazuar në atë që ata e perceptojnë se është në interesin e tyre më të mirë.

Në vend që të integroheshin në rendin botëror të pas Luftës së Ftohtë, ata e manipuluan atë për t’i shërbyer interesave të tyre në kurrizin tonë.

Ne e kemi mirëpritur Partinë Komuniste Kineze në këtë rend botëror. Ajo përfitoi nga të gjitha përfitimet e tij duke injoruar të gjitha detyrimet dhe përgjegjësitë që vinin me të. Në vend të kësaj, ajo gënjeu, mashtroi, përvetësoi dhe vodhi për të vendosur veten si një superfuqi globale – në kurrizin tonë.

Në hemisferën tonë, despotët dhe narko-terroristët po përfitojnë nga kufijtë e hapur për të lehtësuar migrimin masiv, trafikimin e grave dhe fëmijëve dhe për të vërshuar komunitetet tona me fentanil dhe kriminelë të dhunshëm.

(Përtej temës që rezonon me shqetësimet e brendshme politike të amerikanëve – trafikimi dhe konsumimi i drogave të forta, emigracioni – ne duhet të kujtojmë nga ky pasazh referencën për nocionin e hemisferës (“hemisferës sonë vetë”). Me konferencën e tij për shtyp në Mar-a-Lago, duke shpjeguar ambiciet e tij perandorake mbi Kanadanë, Panamanë dhe Grenlandën, Trump riaktivizoi trashëgiminë e Doktrinës Monroe duke e drejtuar atë drejt Veriut. Kjo fjali duhet të lexohet si e nënkuptuar: administrata e re do të mbrojë amerikanët duke rimarrë kontrollin e “hemisferës së saj”.)

Në Moskë, Teheran dhe Phenian, diktatorët mbjellin kaos dhe paqëndrueshmëri, bashkohen dhe financojnë grupet radikale terroriste – vetëm për t’u fshehur pas fuqisë së tyre të vetos në Kombet e Bashkuara dhe kërcënimit të luftës.

Rendi botëror i pasluftës nuk është vetëm i vjetëruar, por tani është një armë që përdoret kundër nesh.

E gjithë kjo na ka sjellë në një moment ku tani përballemi me rrezikun e paqëndrueshmërisë më të madhe gjeopolitike, krizës më të madhe globale të një brezi.

Tetë dekada më vonë, edhe një herë jemi thirrur të krijojmë një botë të lirë nga kaosi.

(Sekretari i emëruar i Shtetit jep këtu një vizion profetik, pothuajse hyjnor për Shtetet e Bashkuara dhe historinë e saj. Edhe pse i rritur në një familje katolike, Rubio ishte gjithashtu një mormon gjatë rinisë së tij. Në autobiografinë e tij të vitit 2012, An American Son: A Memoir, ai shkroi se nuk kishte “asgjë veçse admirim për vendin që kishte qenë shtëpia jonë e parë shpirtërore në Las Vegas dhe që kishte qenë kaq bujare për Ne”.

Historia përsëritet: do të ishte radha e një brezi të ri që t’i përgjigjet një “thirrjeje” në favor të ndërtimit të një rendi të ri.

Rubio nuk përdor fjalën “mision”, por ideja është në thelb kjo: imagjinata e një misioni të besuar nga Zoti u mobilizua gjerësisht nga George W. Bush gjatë dy mandateve të tij, veçanërisht për të legjitimuar rolin e Shteteve të Bashkuara në përhapjen e ” lirisë” për pjesën tjetër të botës.)

Nuk do të jetë e lehtë.

Dhe kjo do të jetë e pamundur pa një Amerikë të fortë dhe me vetëbesim që angazhon botën duke vendosur edhe një herë interesat tona thelbësore kombëtare mbi gjithçka tjetër.

Vetëm katër vjet më parë, ne pamë fillimet se si mund të dukej ky rend i ri. Gjatë mandatit të parë të Presidentit Trump, fuqia amerikane ka shërbyer si një pengesë për kundërshtarët tanë dhe na ka dhënë një avantazh të rëndësishëm diplomatik. Asnjë luftë e re nuk u shpall, ISIS u çrrënjos, Soleimani vdiq, Marrëveshjet historike të Abrahamit lindën dhe amerikanët ishin më të sigurt.

Presidenti Trump rikthehet sot në detyrë me një mandat të qartë nga votuesit. Ata duan një Amerikë të fortë. Të angazhuar në botë. Por të udhëhequr nga një objektiv i qartë: paqja jashtë vendit; siguri dhe prosperitet në shtëpi.

Ky është premtimi që Presidenti Trump u zgjodh ta mbajë.

Dhe nëse konfirmohet, përmbushja e këtij premtimi do të jetë misioni kryesor i Departamentit të Shtetit të Shteteve të Bashkuara.

*

Është tragjike që mizori të tmerrshme dhe vuajtje të paimagjinueshme njerëzore po kryhen pothuajse në çdo kontinent. Dhe jam i sigurt që do të më bëhen pyetje sot në lidhje me gamën e programeve dhe aktiviteteve për të adresuar këto nevoja brenda Departamentit të Shtetit.

Si një komb i themeluar mbi të vërtetën revolucionare se “të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë” me të drejta që nuk vijnë nga njeriu, por nga Zoti, ne nuk do të jemi kurrë indiferentë ndaj vuajtjeve të njerëzve tanë.

Por në fund të fundit, nën Presidentin Trump, prioriteti kryesor i Departamentit të Shtetit të SHBA-së duhet dhe do të jetë Amerika.

Drejtimi që ai i ka dhënë sjelljes së politikës sonë të jashtme është i qartë. Çdo dollar që shpenzojmë, çdo program që financojmë dhe çdo politikë që ndjekim duhet të justifikohet me përgjigjen e tre pyetjeve të thjeshta:

• A e bën kjo Amerikën më të sigurt?
• A e bën kjo Amerikën më të fortë?
• A e bën kjo Amerikën më të begatë?

Nën Presidentin Trump, dollarët e taksapaguesve amerikanë që punojnë shumë do të shpenzohen gjithmonë me mençuri dhe fuqia jonë do të jepet gjithmonë me maturi – dhe drejt asaj që është më e mira për Amerikën dhe amerikanët mbi të gjitha.

Kujdesi në sjelljen e politikës së jashtme nuk është braktisje e vlerave tona.

Është një çështje për të kuptuar një gjë të arsyeshme: nëse mbetemi kombi më i pasur dhe më i fuqishëm në botë, pasuria jonë nuk ka qenë kurrë e pakufizuar dhe fuqia jonë nuk ka qenë kurrë e pafund.

Vënia e interesave tona kryesore kombëtare mbi gjithçka tjetër nuk është izolacionizëm. Po kuptojmë se një politikë e jashtme e përqendruar në interesat tona kombëtare nuk është një relike e së shkuarës.

Që nga shfaqja e shtetit-komb modern më shumë se dy shekuj më parë, veprimi sipas asaj që dikush e percepton si interesi kryesor kombëtar i dikujt ka qenë normë – jo përjashtim. Për vendin tonë, vënia mbi të gjitha e interesave të Amerikës dhe amerikanëve nuk ka qenë kurrë më e rëndësishme apo më e nevojshme se sa është sot.

Sepse, si mundet Amerika të avancojë kauzën e “paqes në tokë” nëse fillimisht nuk është e sigurt në shtëpi?

(Edhe pse i emëruar nga Trump për të udhëhequr diplomacinë amerikane dhe për të ndërtuar ose forcuar marrëdhëniet ekzistuese me vendet e tjera, Rubio i kushton një pjesë të konsiderueshme të fjalëve të tij hapëse për “sigurinë e atdheut” të Shteteve të Bashkuara, e cila do të kërcënohej nga “imgracioni pushtues”. . Në një fjalim të mëparshëm në shkurt 2024, ai e krahasoi mospërputhjen e dukshme të politikës së ndihmës së administratës Biden për Ukrainën me situatën në kufirin me Meksikën: “Shumica e amerikanëve nuk kanë asgjë kundër Ukrainës. Shumica e amerikanëve duan të ndihmojnë Ukrainën. Por nuk mendoj se është e paarsyeshme që ata të thonë: ‘Po ne? Po në vendin tonë? Po pushtimi ynë? Po kufiri ynë? »

Ky argument iu bë jehonë dy muaj më vonë nga J. D. Vance në një fjalim në katin e Senatit: “Ligji shtesë për ndihmën ndaj Ukrainës, i cili ka të ngjarë të miratohet në orët e ardhshme, financon kufirin ukrainas ndërsa mbyll sytë ndaj krizës kufitare të SHBA.)

Çfarë dobie ka Amerika për aleatët tanë nëse nuk është e fortë?

Dhe si mund të ndihmojë Amerika për t’i dhënë fund vuajtjeve të fëmijëve të Zotit anembanë botës, nëse së pari nuk është e begatë në shtëpi? /Shkruar nga Le Grand Continent, përkthyer nga Rruga Press/

Rruga Press