“Ne dimë gjithçka”: Vendimi thekson rolin e Serbisë në luftërat në Kroaci, Bosnje
Vendimi i publikuar së fundmi në gjyqin e krerëve të sigurimit serb të kohës së luftës Jovica Stanisiç dhe Franko Simatoviç tregon se pavarësisht mohimeve të tij, shteti serb mbështeti njësitë luftarake që kryen krime gjatë luftërave në Kroaci dhe Bosnjë.
Qershori 2021 ishte një muaj jashtëzakonisht i ngarkuar për mbulimin e krimeve të luftës në mediat serbe, të cilat zakonisht nuk raportojnë shumë shpesh për këtë çështje. Me një diferencë prej pak javësh, në Hagë u shpallën dy vendime të rëndësishme që ishin shumë të pakëndshme për Serbinë.
I pari, vendimi që dënoi shefin e Ushtrisë Serbe të Bosnjës të kohës së luftës, Ratko Mlladiç, me burgim të përjetshëm për gjenocid dhe krime të tjera, zuri shumicën e titujve kryesorë të lajmeve. I dyti, në rastin e zyrtarëve të lartë të Sigurimit Shtetëror Serb të kohës së luftës, Jovica Stanisiç dhe Franko Simatoviç, pati më pak mbulim, por ishte gjithashtu shumë i rëndësishëm.
Vendimi për Stanisiçin dhe Simatoviçin, i cili më në fund u botua plotësisht javën e kaluar, ishte dënimi i parë ndonjëherë i zyrtarëve të lartë serbë të kohës së luftës për krime gjatë luftërave që shpërthyen gjatë shpërbërjes së Jugosllavisë.
Vendimi gjithashtu konfirmoi më shumë detaje që përcaktojnë lidhje midis Serbisë, si shtet, dhe konflikteve në Kroaci dhe Bosnjë dhe Hercegovinë në fillim të viteve 1990. Serbia ka mohuar prej kohësh çdo përfshirje të drejtpërdrejtë në këtë.
Mekanizmi Ndërkombëtar i Kombeve të Bashkuara për Gjykatat Penale e dënoi Stanisiçin dhe Simatoviçin me nga 12 vjet burg secili për asistim dhe mbështetje të krimeve të kryera nga njësia speciale luftarake të Sigurimit Shtetëror Serb në zonën Samans Bosanski gjatë luftës në Bosnje në 1992, por i liroi ata nga përgjegjësia për krime të tjera të kryera nga njësitë serbe gjetkë në Bosnjë dhe në Kroaci.
Ky ishte një vendim i shkallës së parë, dhe Stanisiçi dhe Simatoviçi mund ta apelojnë. Megjithatë, vendimi konfirmoi se Serbia ishte e përfshirë, kryesisht përmes policisë dhe shërbimeve të saj të sigurimit, në konfliktet në Kroaci dhe Bosnjë dhe Hercegovinë, dhe se presidenti serb Sllobodan Millosheviç ishte pjesë e ndërmarrjes kriminale që synonte të dëbonte kroatët dhe boshnjakët nga pjesë të ndryshme të të dy vendeve.
Ai konfirmoi gjithashtu për herë të parë në një vendim gjykate ndërkombëtare krimet e kryera në të dy vendet nga kryekomandanti serb Zeljko Raznatoviç “Arkani” dhe paraushtarakët e tij.
Natasa Kandiç, themeluesja e Fondit për të Drejtën Humanitare me qendër në Beograd, tha se vendimi ofroi një pamje më të qartë deri më tani të rolit të Serbisë në krimet e kryera në të dy luftërat.
“Tani, për herë të parë, është e qartë që Serbia është shpallur përgjegjëse për krimet që janë kryer në lidhje me largimin e kroatëve dhe myslimanëve nga pjesë të Kroacisë dhe Bosnjës”, tha Kandiç për BIRN.
Video e Jovica Stanisiç (majtas) dhe Sllobodan Millosheviçit në qendrën e Njësisë së Operacioneve Speciale në Kula, Serbi 1997. Foto: Screenshot MICT.
Një ndërmarrje e përbashkët kriminale
Vendimi tha se “të paktën nga gushti 1991… ekzistonte një qëllim i përbashkët kriminal për të larguar me forcë dhe përgjithmonë, nëpërmjet kryerjes së krimeve të përndjekjes, vrasjes, dëbimit dhe akteve çnjerëzore (transferime me dhunë), shumicën e jo serbëve, kryesisht kroatë, myslimanë boshnjakë dhe kroatë të Bosnjës, nga zona të mëdha të Kroacisë dhe Bosnjës dhe Hercegovinës”.
Duke filluar me një sulm të forcave serbe në fshatin kroat të Kijevos në gusht 1991, vendimi tha se aty “shfaqet një model i qartë i krimeve dhe akteve të dhunës të kryera nga forcat serbe… gjë e cila solli një eksod masiv të popullsisë jo serbe nga zona”.
Gjatë dhe pas sulmeve të tilla nga forcat serbe në Kroaci, “prona kroate u plaçkit, shtëpitë u dogjën, kishat dhe shkollat u shkatërruan, dhe civilët kroatë u keqtrajtuan, u ndaluan, u rrahën, u dëbuan ose u vranë… Fshatra të tërë u shkatërruan dhe u zbrazën nga banorët e tyre kroatë”, thuhej në vendim.
Gjykata tha se një model i ngjashëm dhune mund të shihet në pjesë të tjera të Kroacisë dhe vazhdoi gjatë marrjes nën kontroll të komunave të Bijeljinës, Zvornikut, Bosanski Samacit, Dobojit dhe Sanski Mostit në Bosnjë dhe Hercegovinë në pranverën e vitit 1992 nga forcat serbe.
Ai që gjykata e përshkroi si “qëllim i përbashkët kriminal” ndaje edhe nga lidershipi i lartë politik, ushtarak dhe policor në Serbi, lidershipet rebele serbe të Kroacisë të Njësisë Autonome të Krajinës Serbe dhe Republikës së Krajinës Serbe, dhe Republika Srpska e udhëhequr nga serbët në Bosnjë.
Ndër ata që u përmendën si pjesëmarrës në atë që gjykata e quajti ndërmarrje e përbashkët kriminale ishin presidenti serb Sllobodan Millosheviç, liderët politikë serbë të Bosnjës Radovan Karaxhiç, Momçilo Krajisnik dhe Biljana Plavsiç, liderët serbë të Kroacisë Goran Hadziç dhe Milan Martiç, plus Mlladiç, Arkani dhe të tjerë.
Kandiç vuri në dukje se kjo përfaqëson një ndryshim nga vendimet në gjykimet e Mlladiçit dhe Karaxhiçit për krime lufte në Bosnjë dhe Hercegovinë “sepse në ato vendime nuk përmendeshin zyrtarë nga Serbia midis pjesëmarrësve në ndërmarrjen e përbashkët kriminale”.
Por një deklaratë e gjykatës e lëshuar pas vendimit të Stanisiçit dhe Simatoviçit bëri të qartë se kishte zyrtarë serbë “të cilët ndanin synimin për të organizuar largimin e jo serbëve nga territore të caktuara të Kroacisë dhe Bosnjës”, tha ajo.
Ajo argumentoi se “tani Serbia është në të njëjtin pozicion në të cilin u gjend Kroacia me vendimin kundër Prliçit”. Vendimi i gjykatës së Hagës që dënoi Jadranko Prliçin dhe pesë zyrtarë të tjerë politikë dhe ushtarakë të shtetit të panjohur të udhëhequr nga kroatët e kohës së luftës, Herceg Bosnja, vërtetoi se shteti kroat ishte i përfshirë në krimet e kryera gjatë luftës në Bosnje.
Mbështetje për rebelët serbë të Kroacisë
Sllobodan Millosheviçi (majtas) me zv/ministrin e brendshëm serb Radovan ‘Badza’ Stojiciç në Beograd në 1997. Foto: EPA-PHOTO/STR/
Vendimi tha se krerët e Sigurimit Shtetëror Serb, Stanisiçi dhe Simatoviçi, krijuan një njësi speciale luftarake deri në gusht ose shtator 1991 nga rekrutë të cilët ishin trajnuar në Golubic në Kroaci.
Golubici shërbeu si një bazë trajnimi për disa qindra policë serbë, luftëtarë të mbrojtjes territoriale dhe vullnetarë serbë nga maji deri në fund të korrikut ose në fillim të gushtit 1991, shtoi vendimi. Instruktori kryesor ishte një serb i quajtur Dragan Vasiljkoviç, i njohur si Kapiten Dragani, dhe disa instruktorë të tjerë ishin operativë ose punonjës të Sigurimit Shtetëror Serb.
Iva Vukusiç, një lektore në Qendrën për Studime të Konflikteve në Universitetin Utrecht në Holandë, tha për faqen e internetit Justice Info se vendimi hidhte dritë mbi taktikat e Serbisë në mbështetjen e njësive të armatosura serbe jashtë kufijve të saj.
“Krijoni një mohim të besueshëm, idenë që e transferoni dhunën tek aktorë që në dukje janë të pavarur në mënyrë që të qëndroni larg saj dhe të thoni: ‘Ne nuk kemi lidhje me të’”, tha Vukusiç.
Vendimi zbuloi se Stanisiçi dhe Simatoviçi ndihmuan të dy në Njësinë Autonome të Krajinës Serbe, një entitet rebel serb brenda Kroacisë që ekzistoi nga dhjetori 1990 deri në dhjetor 1991 dhe kundërshtoi përpjekjet e autoriteteve kroate për të fituar pavarësinë nga Jugosllavia.
Gjykata tha se të dy të pandehurit ishin të përfshirë në furnizimin e policisë rebele serbe të Kroacisë të Rajonit Autonom të Krajinës me “armë, pajisje komunikimi dhe disa ndihma të kufizuara teknike” që të mund t’i përdornin në luftën e tyre, si dhe me disa mbështetje financiare, dhe se Stanisiçi ushtroi ndikim mbi liderin e saj, Milan Martiç.
Serbia u përfshi gjithashtu në krijimin dhe asistimin e një njësie të dytë që u krijua nga serbët rebelë brenda Kroacisë, Rajoni Autonom i Sllavonisë Lindore, Baranjës dhe Sremit Perëndimor, zbuloi gjykata, por përmes Shërbimit të Sigurisë Publike të Ministrisë së Brendshme Serbe dhe jo përmes Sigurimit Shtetëror Serb.
“Provat tregojnë se ai që drejtonte forcat pas formimit të Mbrojtjes Territoriale të Rajonit Autonom të Sllavonisë Lindore, Baranjës dhe Sremit Perëndimor, ishte Badza (Radovan Stojiciç) i cili, gjatë periudhës 1991-1995, i përkiste Shërbimit të Sigurisë Publike Serbe”, thuhej në vendim.
Por ai paralajmëroi se gjykata “nuk ishte e kënaqur përtej çdo dyshimi të arsyeshëm se ka prova të mjaftueshme për të sugjeruar se Stanisiçi ishte eprori i Badzës ose kishte autoritetin për t’i dhënë atij urdhra”.
Gjykata përcaktoi se më 5 gusht 1991, Badza mbërriti në Rajonin Autonom Serb të Sllavonisë Lindore, Baranjës dhe Sremit Perëndimor “si përfaqësues i Shërbimit të Sigurisë Publike Serbe” dhe se udhëheqësi i rebelëve serbë të Kroacisë, Goran Hadziç, e emëroi atë komandant të Mbrojtjës Territoriale të entitetit.
Konfirmim i krimeve të Arkanit
Zeljko ‘Arkan’ Raznatoviç në Sanski Most, Bosnje, shtator 1995. Foto: EPA PHOTO/FILES.
Përve Bazdës, një figurë tjetër e njohur mbërriti nga Beogradi për të ndihmuar Rajonin Autonome Serb të Sllavonisë Lindore, Baranjës dhe Sremit Perëndimor – Arkani dhe Garda e tij Vullnetare Serbe, një njësi paraushtarake famëkeqe e njohur edhe si Tigrat e Arkanit.
Gjykata tha se ishte provuar “përtej çdo dyshimi të arsyeshëm” se Tigrat vranë 57 civilë jo serbë në fshatrat kroat të Daljit dhe Erdutit midis shtatorit dhe dhjetorit 1991. Krimet u kryen me pjesëmarrjen e Goran Hazdiç dhe anëtarëve të tjerë të forcës lokale të Mbrojtjes Territoriale Serbe të Kroacisë.
Vendimi konfirmoi më tej se burrat e Arkanit morën pjesë në rrethimin tre-mujor të qytetit kroat të Vukovarit në 1991. Pas sulmit në Vukovar, trupat e Ushtrisë Popullore Jugosllave, luftëtarët rebelë të Mbrojtjes Territoriale Serbe të Kroacisë dhe paraushtarakët e Arkanit “pastaj u vranë, dëbuan, arrestuan dhe ndaluan joserbë dhe plaçkitën pronat e tyre”.
Ai tha gjithashtu se burrat e Arkanit më pas shkuan në Bosnjë dhe Hercegovinë “dhe iu bashkuan disa serbëve lokalë në Bijeljina për të marrë me forcë kontrollin mbi qytetin dhe, në këtë proces, vranë të paktën 48 civilë, kryesisht jo serbë”.
Pas rënies së Bijeljinës, ata vazhduan, së bashku me njësitë e tjera paraushtarake dhe forcat lokale serbe, “të përfshiheshin në aktivitete kriminale, të tilla si plaçkitje, përdhunime, keqtrajtime dhe vrasje të jo serbëve në komunë, duke shkaktuar largimin e shumë jo serbëve”. Pjesëmarrja e Tigrave në një sulm në Zvornik në prill 1992 u konfirmua gjithashtu.
Arkani u padit në 1997 për vrasjen e mbi 60 njerëzve në Sanski Most në Bosnjë dhe Hercegovinë në shtator 1995, por u qëllua për vdekje në Beograd në janar 2000 para se çështja të mbërrinte ndonjëherë në gjykatë.
Krimet e Tigrave ishin të renditura në aktakuzat e prokurorisë së Hagës për Millosheviçin dhe Hadziçin, por të dy burrat vdiqën para vendimeve në gjykimet e tyre. Vendimi në rastin Stanisiç dhe Simatoviç pa që këto krime të konfirmoheshin për herë të parë nga një vendim gjykate ndërkombëtare.
Vërtetohet roli i Serbisë në Bosnjë dhe Hercegovinë
Fotografi e viteve 1990 e Momcilo Krajisnik, Jovica Stanisiç, Radovan Karaxhiç dhe Franko Simatoviç që u shfaq në gjykatë gjatë gjyqit në prill. Foto: MICT.
Krimet e vetme specifike për të cilat u dënuan Stanisiçi dhe Simatoviçi ndodhën pas marrjes së Bosanski Samacit në Bosnjë dhe Hercegovinë nga forcat serbe në prill 1992.
Kandiç tha se vendimi konfirmoi se njësia Beretat e Kuqe dhe Shqiponjat e Bardha ishin të përfshira në krime dhe se gjyqtarët e bënë “plotësisht të qartë se ata vinin nga Serbia dhe se ato janë njësi policore të Republikës së Serbisë”.
Vendimi gjithashtu vuri në dukje se krimet në Bosanski Samac “nuk ndodhën si një incident i izoluar, por ishin pjesë e një modeli krimesh që shoqëronin marrjen e territorit nga forcat serbe në Bosnjë dhe Hercegovinë”.
Stanisiç dhe Simatoviç “ishin padyshim të vetëdijshëm për fushatën e shpërnguljes me dhunë që synonte jo-serbët në Kroaci dhe Bosnjë dhe Hercegovinë dhe për qëllimin e përbashkët të anëtarëve të ndërmarrjes së përbashkët kriminale”, tha ai.
Gjykata konstatoi se ata ishin “përgjegjës për asistimin dhe nxitjen e krimeve të persekutimit, vrasjes, dëbimit dhe transferimit me forcë të kryer nga forcat serbe në Bosanski Samac”.
Duke përcaktuar më tej përfshirjen e tyre në konfliktin boshnjak, vendimi tha se Stanisiçi ishte “në kontakt të drejtpërdrejtë dhe të shpeshtë” me liderin serb të Bosnjës Radovan Karaxhiç në 1991 para dhe pas krijimit të Republika Srpska, dhe se “në disa raste, Stanisiçi lehtësoi kontaktin midis Karaxhiçit dhe Millosheviçit”.
Sigurimi Shtetëror Serb ishte i mirëinformuar për atë që po ndodhte në luftërat boshnjake dhe kroate, shpjegoi vendimi, dhe “kishte qasje në një sasi të madhe informacionesh për ngjarjet në terren në Kroaci dhe Bosnjë dhe Hercegovinë, përfshirë kryerjen e krimeve”.
Ai citoi një bisedë të përgjuar nga janari 1992, kur Stanisiçi u regjistrua teksa i thoshte Karaxhiçit: “Nuk e di sa dini ju, po ne dimë gjithçka.”
Përcaktimi i fakteve për përfshirjen e Serbisë përmes pranimeve të tilla nga shefat e saj të sigurimit, Stanisiçi dhe Simatoviçi, mund të jetë trashëgimia më e rëndësishme e vendimit.
Vendimi konfirmon emrat e viktimave
Vendimi në gjyqin ndaj Jovica Stanisiç dhe Franko Simatoviç përfshiu emrat e konfirmuar të viktimave të krimeve të luftës që u kryen në një sërë vendesh në Kroaci dhe Bosnjë dhe Hercegovinë nga 1991 deri në 1995:
Dubica (Kroaci), 21 tetor 1991
Veronika (Vera) Stankovic, Pavao Kropf, Barbara Kropf, Ruza Dikulic, Sofija Dikulic, Stjepan Dikulic, Ana Dikulic, Anka Piktija, Ivan Trninic, Terezija Trninic, Nikola Loncaric, Marija Djukic, Antun Svracic, Marija Svracic, Josip Antolovic, Juraj Feric, Kata Feric, Anka (Ana) Feric, Marija Delic, Katarina Vladic, Mara Soric, Mijo Covic, Reza Krivajic, Antun Krivajic, Stjepan (Stefo) Sabljar, Antun Djurinovic, Josip (Jozo) Karanovic, Marija Jukic, Ivan Kulisic, Terezija (Reza) Alavancic, Katarina Alavancic, Antun Djukic, Antun Mucavac, Filip Jukic, Ivo Pezo, Sofija Pezo, Ivo Trninic, Kata Trninic, Marija [estic, Ana Tepic, Dusan Tepic, Marija Batinovic, dhe Mijo Krnic.
Poljanak, Vukovici, Lipovaca dhe Saborsko (Kroaci), gusht deri nëntor 1991
Milan Loncar, Ivan (Ivica) Loncar, Ivica Vukovic, Nikola Vukovic, Vjekoslav Vukovic, Lucija Vukovic, Milka Vukovic, Dane Vukovic (i biri i Poldes), Dane Vukovic (i biri i Mates), Josip (Joso) Matovina, Nikola Matovina, Nikola Vukovic, Franjo Brozincevic, Marija Brozincevic, Katarina Cindric, Mate Brozincevic, Mirko Brozincevic, Mira Brozincevic, Roza Brozincevic, Milan Bicanic, Ivan Vukovic, Nikola Bicanic, Juraj Strk, Jure Vukovic (lindur në 1929), Jure Vukovic (born in 1930), Petar Bicanic, Jeka/Jela Vukovic dhe Ana Bicanic.
Skabrnja, Nadin (Kroaci), 18 dhe 19 nëntor 1991
Stana Vickovic, Josip Miljanic, Krsto Segaric, Vice Segaric, Lucia (Luca) Segaric, Joso Brkic, Marija Brkic, Marko Brkic, Zeljko Curkovic, Mile Pavicic, Petar (Peso) Pavicic, Ljubo Perica, Ivan Razov, Kata (Soka) Rogic, Grgica (Maja) Segaric, Rade Segaric, Jozo Miljanic, Slavka Miljanic, Ilija Razov, Petar Juric, Niko Pavicic, Josip Perica, Jela Razov, Nikola Rogic, Mara Zilic, Roko Zilic, Grgo Juric, Tadija Zilic, Ante Razov, Vladimir Horvat, Gaspar Perica, Ivica Segaric, dhe Marko Rogic.
Bruska (Kroaci), 21 dhjetor 1991
Sveto (Svetozar) Draca, Draginja (Drasa) Marinovic, Dragan (Josip) Marinovic, Dusko (Dusan) Marinovic, Ika Marinovic, Krsto (Krste) Marinovic, Masa (Manda) Marinovic, Petar Marinovic, Roko Marinovic, dhe Stana Marinovic.
Dalj (Kroaci), 21 shtator 1991
Zoran Andjal, Haso Brajic, Zeljko Filipcic, Ivan Forjan, Darko Kusic, Cedomir Predojevic, Drazen Stimec, Ivan Zelember, Pavo (Pavao) Zemljak, dhe Vladimir Zemljak.
Dalj (Kroaci), 4-5 tetor 1991
Erne (Ernest) Baca, Josip Balog, Mile Grbesic, Elvis Hadzic, Rudolf Jukic, Ivica Krkalo, Iles Lukac, Franjo Mesaric, Josip Mikec, Pero (Petar) Milic, Zvonko Mlinarevic, Vinko Oroz, Pero Rasic, Djordje Radaljevic, Karlo Raic, Zlatko Rastija, Ranko Soldo, Stanislav Strmecki, Pavo Sarac, Tibor Siles, Mihaljo Simun, Janos Siles, Marinko Somodjvarac, Mihalj Tolas, Danijel Tomicic dhe Ivan Tomicic.
Erdut (Kroaci), nëntor 1991 deri qershor 1992
Josip Bence, Pavao (Pavo) Beres, Antun Kalozi, Nikola Kalozi (lindur 1952), Nikola Kalozi (lindur 1922), Ivan Mihaljev, Franjo Pap (lindur 1960), Mihajlo Pap, Josip Senasi, Stjepan Senasi, Franjo Pap (lindur 1934), Julijana Pap, Natalija Rakin dhe Marija Senasi.
Erdut (Kroaci), 11 nëntor 1991
Jakov (Jakob) Barbaric, Tomo Curic, Josip Debic, Ivan Kucan, dhe Josip Vanicek.
Erdut (Kroaci), 26 dhjetor 1991
Manda Maj dhe Josip Zoretic
Zvornik (Bosnje dhe Hercegovinë), më ose rreth 8 prillit 1992
Hajrudin Delic, Sead Hidic, Senad Hidic, Mevludin (Semsudin) Ahmetovic, Nusret Ahmetovic, Samir Bilalic, Senad Bilalic, Sabit Bilalic, Ivo Kojic, Dedo Krticic, Fahrudin Alajbegovic, dhe Edhem Hadzic.
Bosanski Samac (Crkvina) (Bosnje dhe Hercegovinë), më ose rreth 7 majit 1992
Ivan Agatic, Jozo Antunovic, Dzemal Balic, Luka Blazanovic, Niko Brandic, Miro Corkovic, Luka Gregurevic, Husein Hrnic, Sead Hurtic, Izet Kahrimanovic, Franjo Mandic, Ilija Matic, Nezir Nadzak, Josip Orsolic, Selim Purak, dhe Ivo Tuzlak.
Doboj (Bosnje dhe Hercegovinë), 12 korrik 1992
Esref (Esef) Ahmic, Hasan Ahmic, Senad Ahmic, Zijad Ahmic, Ramiz Hamidovic, Safet Hamidovic, Muhamed Husanovic, Hasib Kadic, Ante Kalem, Halid Mujanovic, Meho Mujanovic, Arif Omercic, Hasib Omercic, Mehmed Omercic, Becir Sehic, dhe Muhamed Zecevic.
Trnovo (Bosnje dhe Hercegovinë), korrik 1995
Safet Fejzic, Azmir Alispahic, Smajil Ibrahimovic, Sidik Salkic, Juso Delic, dhe Dino Salihovic.
Sanski Most (Bosnje dhe Hercegovinë), më ose rreth 20 shtatorit 1995
Hasan Topic, Mesud Smailagic, Osman Muratovic, Safet Sehic, Mehmed Sehic, Midhad Sabic, Idriz Omerspahic, Mehmed Tahudzic, Dervic Sehic, Abdulah Behremovic dhe Nijaz Topalovic.
Sasine (Bosnje dhe Hercegovinë), më ose rreth 21 shtatorit 1995
Senad Aganovic, Fevzija Alagic, Munevera Alagic (Resic), Remzija Alagic, Kadir Alibabic, Osman Arapovic, Mehmedalija Bajric, Senad Bajric, Meho Bajrovic (Hajrovic), Hajrudin Behar, Elvir Behremovic, Ibrahim Behremovic, Jahija Besic, Muharem Botonjic, Drago Buha, Irfan Cekic, Dervis Ceric, Eniz Ceric, Aziz Dautovic, Ermin Drobic, Ibrahim Drobic, Muharem Drobic, Ekrem Dzafic, Sefko Dzananovic, Enes Dzinic, Ernes Hajric, Avdo Halimovic, Mehmed Hasanovic, Osman Hasic, Vedad Hromalic (Romalic), Ago Jakupovic, Fadil Jakupovic, Fehim Jakupovic, Idriz Jakupovic, Muharem Jakupovic, Safet Jakupovic, Muharem Kamber, Osman Kamber, Zijad Kamber, Ismet Karabeg, Hakija Kasumovic, Beco Kumalic, Husein Kurbegovic, Rifet Kursumovic, Mehmed Kurtovic, Adem Lasic, Muharem Mahic, Karanfil Music, Arif Omic, Taib Omic, Ibrahim Pasagic, Avdo Pasalic, Muharem Sekic, Ibrahim Sinanovic, Adnan Talic, Besim Talic, Djemal Talic, Haris Talic, Husein Talic, Ibraga Talic, Muhamed Talic, Rasim Talic, Sefko Talic dhe Sulejman Talic. Marrë nga balkaninsight