Metaverse i Facebook nuk mund të zëvendësojë botën reale

Bota jonë nuk është e përsosur, e kuruar apo me filtra. Kjo papërsosmëri e bën atë shumë të veçantë

Nga Charles M. Blow, për New York Times, përktheu nga origjinali Rruga Press

Thjesht më quani një plak, një arkaik, një homoerectus, çfarëdo.

Nuk kam asnjë interes të bëhem pjesë e një “metaverse”. Kjo është e ardhmja drejt së cilës Facebook-u i trazuar i Mark Zuckerberg-ut po synon, pasi e riemërton veten Meta. Dhe çfarë është ky metaverse, mund të pyesni? New York Times shpjegon:

“Zoti Zuckerberg pikturoi një tablo të metaversit si një botë virtuale e pastër dhe e ndriçuar mirë, hyri me harduer të realitetit virtual si fillim dhe sensorë më të avancuar të trupit më vonë, në të cilët njerëzit mund të luajnë lojëra virtuale, të ndjekin koncerte virtuale, të bëjnë pazarë virtual, të koleksionojnë art virtual, të shoqërohen me avatarët virtualë të njëri-tjetrit dhe të marrin pjesë në takime pune virtuale.”

Kjo tingëllon absolutisht qesharake. Dhe e tmerrshme. Ashtu si me të gjitha gjërat e reja, ato u bëjnë thirrje disave, ndoshta milionave, ndoshta edhe shumicës. Por më është dashur të ul marshin, dhe në fakt e kam bërë pak nga pak për një kohë tani.

Vazhdoj t’i them vetes se duhet të jetoj këtu dhe tani, se mediat sociale, në shumë mënyra, helmojnë aftësinë tonë për ta bërë këtë.

Një turp prej të pasuri

Mos më keqkuptoni, mediat sociale kanë shumë virtyte dhe unë nuk jam larguar dhe nuk do të largohem plotësisht prej tyre. Pasi kurova me kujdes listën e njerëzve, institucioneve dhe mediave që ndjek, tani has më shumë informacion sesa mund ta imagjinoja ndonjëherë, më shumë informacion sesa mund të përpunoj. Është një turp i pasurisë, me të vërtetë.

Për më tepër, media sociale është një tjetër formë platforme botuese dhe si person që prodhon përmbajtje që publikohet, media sociale ishte një tjetër rrugëdalje për mua. Mund të publikoja mini-marrëveshje, gjëra shumë të shkurtra ose të parëndësishme për një rubrikë ose një segment të emisionenit televiziv.

Karrierën time në gazetari e kam nisur si dizajner. Më pëlqen ende dizajni. Por nuk është një temë e përshtatshme për rubrikën time këtu apo për punën time në televizion. Kështu që ndonjëherë postoj në rrjetet sociale për këtë.

Mbajtja dhe lidhja me miqtë dhe familjen nuk ka qenë kurrë më e lehtë, megjithëse duhet të pranoj se rrjetet sociale më të vlefshme dhe më domethënëse për mua për momentin janë grupe të thjeshta që ofrojnë komunikim me tekst.

Thënë kjo, mediat sociale kanë aq shumë shëmti, aq shumë zili dhe lakmi, aq shumë dezinformata dhe manipulime, saqë rëndësia e saj në jetën time, u bë e qartë për mua, kishte më shumë probleme sesa përfitime.

Jam përpjekur të riorientohem kryesisht në botën reale (madje edhe kjo është e çuditshme ta shkruash). Me shkru më shumë gjëra që nuk i ndaj menjëherë. Me shkru për idenë dhe jo për ndikimin viral – gjëra që askush nuk mund t’i “pëlqejë”, por që unë ende dua të gjej një mënyrë me i kriju në formën e tyre më të qartë.

Nxitimi për të postuar

Dua të ndaj më shumë fotografi me njerëzit që dua dhe që më duan – dhe jo me botën, që bota të reagojë. Vetë akti i marrjes parasysh të përgjigjes së të huajve ndaj postimeve personale të fotografive është pervers. Por lind pyetja: nëse janë personale, pse po i ndani me të huajt? Kështu që unë e kam stopuar këtë ndjesi. I vë në dyshim qëllimet e mia më shumë kur kam dëshirën për të postuar.

Madje besoj se mediat sociale po ndryshonin ndjenjën time për njerëzit: si dukeshin, si jetonin dhe hanin. Të gjithë po përpiqeshin të bashkëngjisin një person tjetër në atë që bëjnë. Njerëzit shpesh dukeshin të përsosur. Ata shkuan në pushime të mrekullueshme, jetuan në shtëpi të papërlyera dhe hëngrën darka të shkëlqyera. Disa nga ato foto mund të pasqyrojnë realitetin. Por, si shumica e njerëzve, ne kemi ditët tona të mira dhe të këqijat. Mediat sociale e shtrembërojnë këtë ekuilibër.

Edhe ajo që supozohet të jetë pozitive mund të bëhet shtypëse dhe e bezdisshme, si përrua i memeve dhe pohimeve motivuese. Diçka rreth kësaj gjëje tingëllon e zbrazët. Diçka në lidhje me të paraqitet si performuese.

Unë jam tërhequr nga mediat sociale për një kohë tani, duke i përdorur ato kryesisht për të reklamuar rubrikën time, segmente televizive dhe sipërmarrje të tjera në të cilat jam përfshirë.

Më duhet të them se më në fund ndihem si një i varur duke u pastruar.

Çdo moment për një virtualitet të pangopur

Jam i habitur – dhe i turpëruar që jam i habitur – se sa kuptimplotë është për mua të jem më i pranishëm, të filloj biseda me të huajt, të mos ndiej se kam nevojë të dokumentoj çdo moment tim për një virtualitet të pangopur, të mos jem. aq i zhytur në një ekran sa të më mungojë perëndimi i diellit.

Unë jam më empatik dhe diplomatik kur nuk pajtohem personalisht me dikë. Situatat që do t’i kisha kaluar në internet, i kushtoj kohë kur më çasen personalisht. Bota nuk është perfekte. Nuk është e kuruar dhe me filtra, dhe kthimi në realitet që kjo papërsosmëri e bën botën të veçantë, ka shkaktuar një ndryshim tek unë.

Tani më vjen keq, megjithëse përpiqem të mos e bëj, për vite të tëra kohe të humbur në hapësirën virtuale, duke bërë të gjitha gjërat që njerëzit më thanë se duhej: të shqetësohesha për angazhimin, të caktoj kohën e postimeve për optimizim, të rishikoj analitikën për të kuptuar se cilat gjëra rezonuan dhe cilat jo.

Unë isha duke gdhendur dhe krijuar vazhdimisht një imazh të ndryshuar, më “të pëlqyeshëm” të vetes, që në fund e konsideroja shumë të kontrolluar për të qenë plotësisht e vërtetë.

Pra, ndërsa Facebook dhe të tjerët lëvizin drejt metaverses, unë do të zgjedh të shkoj drejt një versioni më të vërtetë të vetvetes, një version që jeton plotësisht këtu dhe tani. / New York Times – Rruga Press /

Rruga Press