đđđđđ„đąđłđŠđą đ§đÌ đŹđĄđąđđŁđ: đđ đđÌđ§đđšđ«đą, đđąđđ đ đ đ„đđŠđźđ«đąđ đđĄđ đ«đđđ„đąđđđđą đȘđÌ đ€đđŠđą đ§đđÌđ«đđźđđ«
Shkruan GĂ«zim Mekuli
Ju kujtohen Ismail Qemali, Adem Jashari, Isa Boletini, Shote Galica e luftĂ«tarĂ«t e UĂK-sĂ«; ata nuk pyetĂ«n “çfarĂ« fitoj unĂ«?”, por luftuan pĂ«r njĂ« komb tĂ« lirĂ«, pĂ«r PavaĂ«si e pĂ«r bashkim. Por sot? A e çmojmĂ« vĂ«rtet kĂ«tĂ« liri qĂ« kemi trashĂ«guar?
“đŒ đŁđȘđ đ„đ€ đ©âđ„đđđȘđđđŁ đ?”
Dua tĂ« ndaj njĂ« pĂ«rvojĂ« t’keqe personale. QĂ« nga koha kur VetĂ«vendosje fitoi zgjedhjet dhe Albin Kurti erdhi nĂ« pushtet, njerĂ«z tĂ« njohur e tĂ« panjohur mĂ« lodhnin duke mĂ« pyetur: đȘđđđđ đđđđ đ
đ đđÌ đđđđđÌđđ đđđđ? đ”đÌ đđđđÌđ đŽđđđđđđđ đ
đ đđÌ đđđđđđđđđđ? đŞ̦đđđđÌ đ
đ đđÌ đđÌ đđđđÌ đšđđđđđ?đ·đ đđ đ đđ đđ
đđđđđđ đđ đŽđđđđđđ·đđđđ đđđđđÌ đđđđ đšđđđđđđ?đšđ đ
đđđđ đđ đđ đđđđÌđđđđâ ..etj., etj.
TĂ« shkretĂ«t nuk e kuptonin e nuk po e kuptojnĂ« as sot. Kur u pĂ«rgjigjesha kĂ«tyre gjynahave se asgjĂ« nuk kĂ«rkoj dhe asgjĂ«, bash hiq asgjĂ« nuk pres, shihja mosbesimin, ndjeja habinĂ« dhe, pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ« tĂ« drejtĂ«n, edhe pĂ«rbuzjen e tyre. NĂ« mendjen e tyre prej kungulli, njĂ« njeri qĂ« punon aq shumĂ« pĂ«r ideal nuk ekziston! VĂ«rtetĂ« ndoshta egziston, por nĂ«se egziston ajo/ai Ă«shtĂ« injorant me ide tĂ« moçme, medemek i padishĂ«m, ndoshta si Noka, me mend t’fĂ«miveâŠ.
Të shkretët besojnë vetëm te ata që e bëjnë gjithçka për një interes personal; që marrin rroga, pozita, karierë, honorare, tenderë, lek nën e mbi tavolinë etj.,etj.
Më vjen keq të them, por ky është një mentalitet që po na mbyt e po na e zë frymën. Kultura e VIP-ave, Big Brother-it, blogerave, barbigazetarisë dhe butoksave e ka shkatërruar aftësinë tonë për të besuar te idealet.
Sot, gjindja nuk të pyesin për bindjet apo ëndrrat e tua, por për çmimin tënd; sa kushton?
NdĂ«rkohĂ«, shihni historinĂ« botĂ«rore hmm. FrancezĂ«t nuk e shitĂ«n lirinĂ« pas Revolucionit tĂ« 1789-Ă«s. AmerikanĂ«t, pas LuftĂ«s pĂ«r PavarĂ«si, ndĂ«rtuan demokraci pĂ«r tĂ« gjithĂ«, jo pĂ«r njĂ« grup tĂ« privilegjuar tĂ« pasluftĂ«s. Po ne? Ne po shesim gjithçka â nga liria, nga Flamuri deri te dinjiteti â pĂ«r njĂ« vend pune, njĂ« tender apo njĂ« pushtet.
đđ đđÌđ§đđšđ«đą đŠđÌ đ€đźđŁđđšđą đđąđ̧đ€đ đđÌ đ«đÌđ§đđÌđŹđąđŹđĄđŠđ
Kjo ditĂ« nammadhe nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« datĂ« paushalle nĂ« kalendar, por njĂ« kujtesĂ« kolektive pĂ«r ata qĂ« dhanĂ« gjithçka. E historia jonĂ« na mĂ«son se liria nuk Ă«shtĂ« falas, apo «gratis» siq e quajnĂ« sot me shumĂ« merak disa gazetarĂ«/analistĂ« âmodernâ. Kjo, liria pra, kĂ«rkon guxim, vendosmĂ«ri dhe shpeshherĂ«, flijim.
đđ đŻđ„đđ§ đ„đąđ«đąđ đ©đÌđ« đ§đ đŹđšđ, đđÌ đđđŹđĄđźđ« đ„đđ±đźđđŹ?
Kur Adem Jashari qĂ«ndroi deri nĂ« frymĂ«n e fundit me familjen e tij, pyetja e tij nuk ishte âçka do tĂ« marr nga kjo liri?â, por âa Ă«shtĂ« kjo sakrificĂ« e drejtĂ« pĂ«r brezat e ardhshĂ«m?â.
Sot, kjo pyetje më provokon e më ngacmon: A do ta bënim ne të njëjtën sakrificë për Flamurin, për pavarësinë, për lirinë; për Shqipërinë?
đ»đÌ đđ
đđđđđ đđđđđđ,
KapĂ«rcimi nga âđ§đâ te âđźđ§đÌâ Ă«shtĂ« taksirati i moçëm i pĂ«rparimit tonĂ«. Sepse ata qĂ« luftuan pĂ«r kĂ«tĂ« Flamur nuk menduan pĂ«r veten, por pĂ«r ty dhe pĂ«r mua; pĂ«r kombin.
E ne shofim se si sot nĂ« hapsirat tona – nĂ« PrishtinĂ«, nĂ« TiranĂ« e Shkup – duket se kemi harruar kĂ«tĂ« ideal. Solidariteti i dikurshĂ«m ka lĂ«nĂ« vend pĂ«r njĂ« qasje individualiste ku parĂ«sore Ă«shtĂ« âçfarĂ« fitoj unĂ«?â.
Materializmi dhe ndikimi i mediave alla Big Brother po na mbushin me ëndërra boshe dhe egocentrizëm. Po shohim një shoqëri që vrapon si budalla pas pasurive, pas shtëpive luksoze, pas karierës së pamerituar dhe pas famës së rreme në rrjete sociale.
đđź đ€đźđŁđđšđĄđđ, đđÌ đ§đđđ«đźđđ« đ„đđ±đźđđŹ?
Pas shpalljes sĂ« pavarĂ«sisĂ« mĂ« 1912, Isa Boletini deklaroi: âđŒđđÌ đđđ đđđđÌ đđđ đÌđđđđÌ đđđđÌ đșđđđđđÌđđđ!â Ai nuk pyeti se çka do tĂ« pĂ«rfitonte nga ajo gjysmĂ«pavarĂ«si, por si mund tĂ« ipte mĂ« shumĂ« pĂ«r tĂ«. Po kĂ«shtu, Adem Jashari dhe mijĂ«ra luftĂ«tarĂ« tĂ« UĂK-sĂ«, tĂ« cilĂ«t dhanĂ« jetĂ«n pĂ«r tâi dhĂ«nĂ« Flamurit tonĂ« kuptimin qĂ« meriton.
đșđđđđđđđ đđđđđđ, đđ đđđđ đđ đđđđđđđđđÌđ đđđ?
A jemi ne sot të denjë për këtë trashëgimi politike, kulturore e historike?
A kemi ende atë ndjenjë të moçme bashkimi që i dha kuptim sakrificës së tyre? Apo kemi zgjedhur një rrugë që shkëlqen sall vetveten dhe harron të përgjithshmen?
A ishte kjo ëndrra e heronjve tanë?
Konsekuent deri nĂ« fund; Flamuri i pĂ«rjetshĂ«m kuqezi nuk Ă«shtĂ« zhele pĂ«r tâu valĂ«vitur njĂ« ditĂ« nĂ« vit. 28 NĂ«ntori nuk Ă«shtĂ« sall pĂ«r Flamuj e fjalime; Ă«shtĂ« njĂ« thirrje pĂ«r kĂ«ndellje, sakrificĂ«, punĂ« dhe Bashkim.
Unë po e filloj me një hap. Po ti? Cili është hapi yt i radhës për Flamurin, për kombin dhe për atdheun?
Rruga Press