Vladimir Putini është një vrasës gangster! Vetëm forca dhe ndëshkimi e mposhtin

Nga Daniel Hanan

Çfarë, mund të pyesni, është një rus tjetër i vdekur mes kaq shumë të tillëve? Lufta e fundit e Vladimir Putinit, sipas Pentagonit, ka marrë jetën e 60,000 bashkatdhetarëve të tij.

Dhe, shumë kohë para se të pushtonte Ukrainën, njerëzit që i bëheshin pengesë despotit që nuk qesh e kishin zakon të vdisnin. Herë ishin gazetarë (Anna Politkovskaya, Natalia Estemirova), herë dezertorë (Alexander Litvinenko, Boris Berezovsky), herë oligarkë (Pavel Antov, Ravil Maganov), herë njerëz që ishin në vendin e gabuar (Dawn Sturgess, nëna e helmuar në Salisbury).

Pra, vdekja e Alexei Navalny-t në një koloni penale të Arktikut nuk është befasuese. Në të vërtetë, e vetmja gjë tronditëse për këtë është se sa jotronditëse është. Vladimir Putini herë pas here paraqitet si një mbrojtës i qytetërimit të krishterë, por regjimi i tij i ka braktisur Dhjetë Urdhëresat po aq keq sa ka braktisur humanizmin liberal.

Nënës dhe avokatit të Navalny-t i është thënë se ai vdiq nga “sindroma e vdekjes së papritur”. Sarkazma i shërben një qëllimi, si për shembull mohimet zyrtare që pasuan atentatin e Skripalit, apo hedhjen në erë të avionit të Prigozhinit. Putinit i pëlqen që ne ta dimë kur regjimi i tij ka eliminuar dikë që e ka kundërshtuar.

Pra, për të përsëritur pyetjen, pse është një vdekje më shumë kaq e rëndësishme? Navalny nuk ishte aspak një liberal i mirë. Para se të fillonte të kërkonte mbështetjen e politikanëve perëndimorë, ai ishte një nacionalist rus me pikëpamje pikante për emigrantët nga Kaukaz. Ai nuk ishte as lideri i parë i opozitës që u eliminua. Në të vërtetë, ai e mori atë rol sepse u lirua papritmas nga Boris Nemtsovi, i cili u qëllua pas shpine ndërsa kalonte urën Bolshoy Moskvoretsky në vitin 2015.

Ndoshta vdekja e Navalny-it ka kapur imagjinatën e njerëzve për shkak të kontrastit që përfaqëson. Nga njëra anë, guximi (fjalë për fjalë) vetëvrasës i një disidenti që nuk do të braktiste kauzën e një Rusie demokratike, i cili zgjodhi të kthehej në vendin e tij edhe pasi regjimi i saj kishte tentuar ta vriste; nga ana tjetër, burracakëria e mjerueshme e një diktatori që zgjidhi sërish vrasjen në distancë.

Ne e dinim që Putini ishte diktator. Ne e dinim që ai ishte kleptokrat. Ne e dinim që ai ishte mujshar. Por të eliminosh dikë në burg është akt i një kapoje mafioz. Edhe një herë, ne shohim se Federata Ruse është një organizatë kriminale me një vend të kapur.

Tërheqja e vëmendjes ndaj kësaj të vërtete të zymtë është ajo që bëri që Navalny të eliminohej. Ai nuk ishte kërcënim në kutinë e votimit, por Kremlini nuk mund ta pranonte  mënyrën se si ai vazhdoi të ekspozonte perandoritë dhe pallatet e pronave në pronësi të Putinit dhe ish miqve të tij të KGB-së në Leningrad. Mbështetësit e Navalny-t vazhduan të bënin ekspozimet e tyre nga mërgimi edhe pasi shefi i tyre ishte dërguar në ferrin siberian. Për Putinin, ishte e padurueshme.

“Çdo anëtar i Conservative Inc që e mbështet këtë luftë në Ukrainë është naiv”, thotë Steve Bannon, ish-konsulenti i Trump-it. “Unë mendoj se ndoshta duhet të marrim anën e Rusisë nëse duhet të zgjedhim midis Rusisë dhe Ukrainës,” thotë Tucker Carlson-i, i cili është bërë një idiot dhe më i madh nga ky tmerr i fundit. “Putini – ndryshe nga dikush tjetër që njohim – e DO vendin e tij dhe LUFTON për interesat e vendit”, thotë shkrimtari Trumpian Dinesh D’Souza.

Vërtet? E do vendin e tij? Ai e ka plaçkitur, varfëruar, çnderuar dhe brutalizuar vendin e tij. Nëse dikush e donte Rusinë, ishte Navalny, i cili sakrifikoi gjithçka për të. Ishte pikërisht patriotizmi i Navalny-t të cilin Putini e konsideroi të patolerueshëm.

Kundërshtarët e luftës së Ukrainës në SHBA dhe në partitë europiane të ekstremit të djathtë e përshkruajnë Putinin si një njeri të fortë, një luftëtar që mbron popullin e tij kundër devijimit të zgjuar dhe liberal. Por a është një shenjë fuqie të vriten të burgosurit dhe pastaj ta mohosh? Për të goditur kritikët e tu me helm dhe plumba vrasësi? Të hedhësh raketa mbi gratë dhe fëmijët? Në Ukrainë, regjimi i Putinit ka qenë çdo gjë tjetër veçse i fortë jo. Sigurisht, ai mund të jetë i ashpër kur bëhet fjalë për vrasjen e të paarmatosurve; jo kur del kundër ushtarëve.

Unë shkruaj me ndjenjë këtë javë, pasi më në fund jam sanksionuar nga Kremlini. Ndihesha i përjashtuar. Por, disa ditë më parë, mora lajmin e lumtur se isha një nga 18 politikanët dhe akademikët britanikë të saposanksionuar, së bashku me Lord Ashcroft-in, Kontin e Oksfordit dhe historianin Orlando Figes. Sipas Pravda-s, ne u cilësuam  rusofobë.

Nëse me këtë ata nënkuptojnë “shpresojmë që Rusia do të humbasë luftën e paprovokuar që ajo nisi kundër një fqinji që nuk i bëri asnjë kërcënim”, atëherë unë pranoj fajësinë.

Sepse këtu është një gjë e vështirë që duhet thënë. Putini nuk po e imponon brutalitetin e tij mbi një popullsi të zemëruar. Mbështetja për të lëvizin rreth 85 përqindshit. Ju mund të argumentoni se kjo thjesht pasqyron tendencën e të gjitha popullsive për t’u bashkuar me regjimin e tyre në kohë lufte. Por Putini mbetet popullor duke nisur vazhdimisht luftëra. Një popullsi e rrethuar, e lëkundur mes keqardhjes për veten dhe hakmarrjes irredentiste, është pikërisht ajo lloj popullsie që mbështet diktatorët.

Shumë rusë e mbështesin Putinin jo përkundër mizorisë së tij, por për shkak të saj. Ata gjithmonë e kanë bërë. Natyra kriminale e putinizmit ishte e dukshme që në fillim.

Navalny besonte, ashtu si shumë analistë perëndimorë, se bombardimet e apartamenteve ruse të vitit 1999, për të cilat në atë kohë fajësoheshin separatistët çeçenë, ishin në fakt një vepër provokimi të FSB-së, e krijuar për të sjellë Putinin në pushtet.

Pavarësisht nëse kjo është e vërtetë apo jo – dhe Putini ka bllokuar përpjekjet për ta hetuar – ne e pamë natyrën e regjimit të ri në vitin 2002, kur separatistët e vërtetë çeçenë pushtuan një teatër në Moskë, duke marrë peng audiencën. Përgjigja e Putinit ishte të pomponte një agjent kimik dhe më pas të hynte duke qëlluar. Terroristët vdiqën, dhe po ashtu 130 spektatorët e pafajshëm. Përgjigja e popullatës ruse? Brohoriti egërsisht për një udhëheqës që nuk kishte frikë të vepronte.

Që atëherë, Putini e ka shtrënguar vazhdimisht kontrollin e tij. Rusët me orientim perëndimor kanë emigruar dhe shumë nga ajo që ka mbetur nga popullsia e tij e rrahur dhe servile ka normalizuar represionin dhe dhunën.

Largimi i Putinit është një parakusht i domosdoshëm për kthimin e qytetërimit rus, por jo i mjaftueshëm. Vendi duhet të kuptojë koston e aventurizmit dhe armiqësisë.

A ka mundësi që kjo të ndodhë? Kjo varet nga vendosmëria e Perëndimit. Nëse Putini fiton në Ukrainë, ai do të vazhdojë të terrorizojë Rusinë dhe botën. Ai i sheh luftërat si një mënyrë për të fituar mbështetjen nga elektorati i tij gjakatar. Ai i sheh shtetet baltike si pjesë të Rusisë. Ai është rreshtuar me liderët revanshistë në Kinë dhe Korenë e Veriut.

Por nëse ai humbet, atëherë Rusia mund të fillojë të shërohet, duke bërë një llogari të ndershme me të kaluarën e saj. Me “humbje”, nënkuptoj dështimin e dukshëm për të përmbushur objektivat e tij në Ukrainë.

Kjo nuk është në të vërtetë një luftë për disa qindra hektarë tokë të zezë, sado të pasura të jenë depozitat e hidrokarbureve. Lufta do të përcaktohet, jo nga pozicioni i vijës së parë, por nga qëndrueshmëria ekonomike, kapaciteti prodhues dhe gatishmëria për të përballuar humbjet. Ishin këto gjëra, në fund, që dolën kundër Gjermanisë në vitin 1918. Ajo ende kontrollonte pjesë të mëdha të territorit të pushtuar kur i mbaruan burimet dhe rrëzoi liderin e saj.

Shumë paralele të Luftës së Parë Botërore janë tërhequr me konfliktin në Ukrainë. Por këtu është një tjetër gjë e vështirë që duhet thënë. Franca, e cila në vitin 1914 kishte një popullsi pjesërisht më të vogël se ajo e sotme e Ukrainës, në fund mobilizoi tetë milionë burra. Ukraina ende nuk ka mobilizuar një milion.

Fitimi i kësaj lufte do të kërkojë vendosmëri nga të gjitha palët. Nga vetë ukrainasit dhe nga liderët amerikanë dhe europianë, të cilët duhet t’u shpjegojnë votuesve skeptikë se duhet të vazhdojnë të paguajnë për dronët, sistemet e mbrojtjes ajrore dhe artilerinë ukrainase.

Kjo kërkon shumë guxim. Por e përsëris, mendoni për guximin që tregoi Navalny kur shkoi në shtëpi për t’u përballur me akuza të sajuara nga një regjim që donte ta vriste. Cili është justifikimi ynë?

Rruga Press