Si u shndërrua shampanja, nga një verë e të varfërve, në një markë dhe simboli i fundit i prestigjit

E krijuar si një verë e gazuar e bërë nga prodhuesit “e ngathët” të verës dhe e pirë vetëm nga të varfërit, me kalimin e kohës ajo u bë një nga pijet më të famshme në botë, një simbol i festës, ekstravagancës, stilit të jetesës. Bëhet fjalë për shampanja.

Pija që pushtoi të gjithë botën dhe shishja e së cilës sot arrin çmimin e disa mijëra eurove, është krijuar rastësisht, si pasojë e një gabimi që është bërë nga punëtorët, që përgatisnin verën.

Shampanja, një verë e krijuar në një rajon mjaft mediokër të kultivimit të verës, është bërë një nga simbolet më të spikatura të botës moderne, një simbol i prestigjit dhe festës në mbarë botën.

Siç u tha, asnjë dasmë, marrëveshje biznesi, ngjarje sportive apo ekspozitë arti nuk do të ishte e plotë pa shampanjë dhe suksesi i kësaj pije nuk mund të shpjegohet vetëm nga flluskat e saj intriguese, shkruan abcnews.al.

Profesori i marketingut në Shkollën e Biznesit në Lyon, John Rocco, duke hulumtuar se si shampanja është bërë simboli i fundit i festimeve në mbarë botën dhe cili është vendi i saj në kulturën e konsumit, arriti në përfundimin se fama e kësaj pije është produkt i katër miteve. Siç tha ai, ato mite formësuan identitetin e tij dhe imazhet që tani lidhen me konsumin e tij.

Miti i parë, të cilin Rocco e veçoi është një mit për origjinën, pasi siç thotë ai, rajoni i Shampanjës në Francë ishte më i famshëm për prodhimin e leshit sesa për verën, domethënë nuk konsiderohej i përshtatshëm për prodhimin e verërave të cilësisë së lartë. Në fakt, thotë ai, verërat vendase shpesh u jepeshin si dhurata promocionale blerësve të tregtisë së leshit dhe ishin benediktinët ata që filluan të përmirësonin cilësinë e verërave duke i shitur ato për të financuar manastiret e tyre.

Dom Pérignon ishte i pari

Megjithatë, në kundërshtim me besimin popullor, murgjit nuk e “shpikën” shampanjën. Ishte vetëm shumë më vonë që Pierre “Dom” Pérignon (1635–1713), abati i manastirit të Reims, u integrua në mitin e origjinës si pjesë e një strategjie të qëllimshme marketingu për të nxjerrë në pah nocionet e trashëgimisë, autenticitetit dhe traditës që lidhen me shampanjë, duke siguruar kështu një vend në një treg gjithnjë e më konkurrues.

“Pra, kush e krijoi shampanjën? Askush, me të vërtetë, sepse formimi i flluskave është i natyrshëm për të gjitha verërat. Me të vërtetë filloi të lulëzojë kur prodhuesit e leshit, të cilët po merrnin gjithnjë e më shumë porosi për shampanjën, panë një mundësi për t’u larguar nga industria e leshit, për atë që dukej një biznes më premtues dhe fitimprurës, por miti i një eliksiri magjik të krijuar nga njerëzit e shenjtë vazhdoi”, thotë Roca.

Një tjetër mit të cilin Rock e veçoi është miti i pasurisë. Ai thotë se fakti që shampanja shihet dhe shitet si produkt luksi është rezultat i një rastësie të lumtur, e cila daton në vitin 496 pas Krishtit. Clovis, Mbreti i Frankëve, u pagëzua në besimin e krishterë në Reims, shtëpia e shampanjës. Që nga ajo kohë, tradita diktonte që të gjithë mbretërit francezë të kurorëzoheshin në Reims, dhe kurorëzimit u pasuan nga festa bujare, ku vera vendase, shampanja, rridhte lirshëm, shkruan abcnews.al.

Kjo traditë, thotë Rocca, shpjegon pse shampanja njihet si një pije festive, e pirë nga të privilegjuarit. Sipas tij, ai imazh u forcua kur, në moshën 16-vjeçare, Louis XIV shijoi shampanjën për herë të parë në katedralen madhështore në Reims, pas së cilës ai e lidhi shampanjën me obsesionet e tij të tjera, modën, prestigjin dhe luksin.

Pamja e shampanjës ndryshoi edhe më shumë kur Luigji XIV autorizoi transportin e shampanjës në shishe qelqi dhe jo në fuçi druri, gjë që bëri një ndryshim të madh për prodhuesit, pasi druri lëshonte gazin që i jepte flluskat shampanjës.

“Ky ligj i ri”, thotë Rocca, “Kontribuoi në zhvillimin e paketimit të shampanjës të dizajnuar me kujdes, një nga shembujt e parë të marketingut modern. Etiketat shfaqnin njerëz të famshëm si Marie-Antoinette, si dhe oficerë ushtarakë, fisnikë, artistë dhe të tjerë të famshëm. Shitësit me pakicë kuptuan shpejt vlerën e dizajnit grafik për të rritur reputacionin e markës së tyre dhe për të ngjallur dëshirë në bazën e tyre gjithnjë e më të pasur të klientëve”, shton ai.

Miti i tretë është një mit kombëtar, pra besimi se shampanja lidhet me karakterin e Republikës së re Franceze, dhe pas Revolucionit Francez në 1789. Siç thotë ai, shampanja tashmë ishte mjaft e njohur për t’u konsideruar si një simbol kombëtar, një sukses i vlefshëm kolektiv dhe u bë jo vetëm “një reflektim i ndritshëm i kombit francez”, por edhe “shprehja më e lavdishme” e qytetërimit francez, shkruan abcnews.al.

“Nën Perandorinë Franceze shampanja me të vërtetë erdhi në vetvete. Napoleoni përdori verën për ta ndihmuar atë të krijonte një shoqëri të re borgjeze që ishte sa punëtore dhe besnike”, tha Rocca.

Ai shton se pas rënies së Perandorisë Franceze në 1814, agimi i revolucionit industrial ishte fillimi i një epoke të vërtetë të artë për shampanjën, sepse ndërsa linjat hekurudhore zgjeroheshin, shampanja mund të transportohej më tej, në sasi më të mëdha dhe në tregje të reja.

“Pajisjet inovative mundësuan prodhim më efikas dhe cilësi të përmirësuar, si në aspektin estetik ashtu edhe në shije. Ajo u bë shpejt një simbol i Francës në sytë e botës. Kjo periudhë u shënua edhe nga një rritje e prodhimit të shampanjës imituese në vende të tjera Sidomos vera e gazuar nga rajoni i Shampanjës mori njohje ndërkombëtare në vitet 1930, e mbrojtur nga një certifikatë e kontrollit të origjinës“, thotë Roca.

Miti i katërt është një mit i modernizmit sepse reklamat e shampanjës gjatë Belle Epoque shpesh shfaqnin mrekulli moderne që mahnitnin klasën e mesme në rritje, varkat me avull, balona me ajër të nxehtë, automobila, aeroplanë dhe më shumë.

“Nuk është rastësi që shampanja u shërbye në Ekspozitën e Parisit në 1889, kur Kulla Eifel iu prezantua botës. Është bërë e kudondodhur gjatë nisjes së anijeve dhe udhëtimeve transatlantike, përfshirë në Titanikun dhe kur lidhni kontrata biznesi. Ishte subjekt i reklamës së parë të filmit në botë dhe u bë simbol i modernizmit në një kohë kur Franca po përpiqej të harronte tmerret e Luftës së Parë Botërore dhe të kthehej në një epokë të re premtuese”, thotë Roca.

Kur konkurrenca erdhi nga verërat e gazuara italiane Prosecco dhe spanjolle, reklamat e shampanjës u përshtatën, duke theksuar historinë e saj dhe duke i dhënë asaj një prestigj unik që e veçonte nga konkurrenca, thotë Rocca, duke shtuar se gjatë kësaj periudhe, Moët krijoi një mit “Home to Perignon”, për të promovuar markën e saj premium.

“Në kohët moderne, James Bond , Audrey Hepburn dhe së fundmi, Beyonce dhe bashkëshorti i saj Jay-Z janë të lidhur me mitet dhe historinë që rrethon shampanjën. Kjo është prova përfundimtare e rëndësisë së saj të vazhdueshme dhe tërheqjes së kultit në tregjet globale. Përmes mitit kolektiv, duke bërë, shampanja jo vetëm që arriti të përfitonte nga tendencat e favorshme sociale dhe kulturore, por edhe të lundronte në kontradikta të thella kulturore dhe të vazhdojë të shkëlqejë në imagjinatën tonë kolektive”, përfundoi Roca

Rruga Press