Rusia në Luftën e Pafundme: Kuptimi i Narrativës së Madhe të Putinit
Ndërsa Kremlini deklaron se ” lufta informative me Perëndimin nuk do të mbarojë kurrë “, ne po publikojmë një hetim të thelluar mbi anën më pak të dukshme të operacioneve të ndikimit rus jashtë vendit: mbylljen metodike të një shoqërie përmes censurës dhe diskursit zyrtar. Për të mbështetur këtë punim të thelluar, abonohuni në revistën kryesore të pavarur evropiane.
Një udhëtim vajtje-ardhje në Alaska dhe një konferencë shtypi e mirëmenduar : bota u përball me sekuencën e saj diplomatike pa frymë – pa asnjë efekt tjetër përveçse për t’i blerë kohë Vladimir Putinit. Ministri i Jashtëm Lavrov ka njoftuar tashmë se Rusia është kthyer në pikën zero: nuk do të pranojë asnjë skemë që ofron garanci sigurie për Ukrainën pa pjesëmarrjen e Kremlinit, madje as të drejtën e vetos. Asgjë nuk ka ndryshuar: në sytë e zyrtarëve rusë, Ukraina nuk ka qenë kurrë dhe nuk do të jetë kurrë gjë tjetër veçse një shtet kukull, i paaftë dhe i padenjë për të ushtruar sovranitetin e vet pa miratimin e “superfuqisë” së saj fqinje.
Ushtarakisht, pas një jave ngadalësimi të përparimit rus, Ministria e Forcave të Armatosura njoftoi se kishte pushtuar fshatin e parë në rajonin e Dnipropetrovskit – një rajon që Rusia nuk e ka pretenduar zyrtarisht. Natën e së mërkurës ndaj të enjtes, forcat ruse sulmuan Ukrainën me 574 dronë dhe 40 raketa, duke përfshirë katër raketa balistike Kinžal dhe dy raketa Iskander. Sulmet kishin në shënjestër Ukrainën lindore, nga Lvivi në Lutsk, si dhe Mukaçevën në Transkarpati, ku u godit një fabrikë që i përkiste kompanisë amerikane Flex.
Ne e kemi lënë përkohshmërinë spektakolare të bisedimeve për t’u kthyer në atë të një lufte të gjatë, aspekti ushtarak i së cilës shoqërohet me një transformim themelor të shtetit rus, kapaciteteve të tij për dëm, kontroll dhe shtypje. Brenda kufijve të Federatës, dihet mirë se Rusia ka kohë që përpiqet të krijojë një lloj realiteti alternativ që duket se ka efektivitetin e saj ideologjik pavarësisht karakterit të saj rudimentar dhe të papërpunuar. Në fakt, vizioni i botës i propozuar nga Vladimir Putin dhe ideologët e regjimit paraqet një karakter kontradiktor dhe karikatural. Edhe objektivat e luftës së Rusisë mbeten të errëta. Vladimir Putin, Sergey Lavrov dhe Sergey Šojgu i kanë përcaktuar ato me radhë si: mbrojtja e Donbasit, ajo e vetë Rusisë ose e “vlerave të saj tradicionale”, njohja e aneksimit të Krimesë, “denazifikimi” i Ukrainës, demilitarizimi i saj ose garantimi i statusit të saj jo-bërthamor, apo edhe riorganizimi i përgjithshëm i arkitekturës globale të sigurisë. 1Në mënyrë të ngjashme, kontradiktat në propagandën ruse janë theksuar së fundmi në kontekstin e protestave në Ukrainë në lidhje me organet e pavarura antikorrupsion që Volodymyr Zelensky kërcënonte t’i shfuqizonte. Propagandistët rusë nuk kanë hezituar të zhvillojnë dy interpretime logjikisht të pambështetshme të kësaj ngjarjeje: nga njëra anë, nuk mund të ketë mobilizim autonom në Ukrainë, sepse popullsia e saj është e zhveshur nga ndërgjegjja politike dhe të gjithë demonstruesit e saj paguhen nga Perëndimi; nga ana tjetër, këto demonstrata masive dhe entuziaste përfaqësojnë një kryengritje të vërtetë popullore kundër regjimit autoritar të një presidenti të paligjshëm. 2.
Në fund të fundit, besueshmëria e këtij “ realiteti alternativ ” ka pak rëndësi.
Kjo paqartësi nuk e pengon shumicën e rusëve që ta mbështesin në mënyrë aktive ose me gjysmë zemre luftën në Ukrainë, për sa kohë që ata mendojnë se do ta fitojnë atë ose mund ta bëjnë këtë. As këto mospërputhje nuk e pengojnë shpërthimin e nacionalizmit në Rusi, pasi shumica e vendit deklaron se preferon që vendi i saj të jetë mbi të gjitha një “fuqi e madhe, e frikshme dhe e respektuar”, në vend të një fuqie të nivelit të dytë me një standard më të mirë jetese – gjë që është krejt e kundërta e trendit të treguar nga sondazhet gjatë njëzet viteve të fundit. 3Ndoshta është koha të përqendrohemi më pak te “narrativa e Kremlinit” sesa te mënyra se si ajo konkretisht ngul në mendjet e njerëzve një grusht përfaqësimesh të botës, ndoshta të paqarta dhe të shkëputura nga jeta reale, por që gjenerojnë bindje dhe veprime shumë reale – ose mosveprim.
Ne e kemi lënë përkohshmërinë spektakolare të bisedimeve për t’u kthyer në atë të një lufte të gjatë, aspekti ushtarak i së cilës shoqërohet nga një transformim themelor i shtetit rus, i kapaciteteve të tij për shqetësim, kontroll dhe shtypje.GUILLAUME LANCEREAU
Zëri i Moskës
Kur flasim për “dezinformimin rus”, më shpesh kemi parasysh mënyrën se si organet bashkëkohore të propagandës ruse përhapin “lajme të rreme lufte” dhe qëllimisht shtrembërojnë ose shkurtojnë informacionin në lidhje me gjendjen sociale, politike ose ekonomike të vendit dhe të botës në përgjithësi në shkallë globale.
Rusia ka rritur operacionet e saj të dezinformimit dhe destabilizimit politik gjatë dhjetë viteve të fundit, ndonjëherë para dhe ndonjëherë në zemër të operacioneve të saj ushtarake. Është vërtetuar se operacionet ruse në Donbas dhe Krime në vitet 2014-2015 mbështeteshin shumë në “kontroll reflektiv”, domethënë në elementë të luftës së informacionit, dhe synonin ta detyronin kundërshtarin të merrte pozicione të caktuara duke ndryshuar perceptimin e tij për realitetin në terren. Duke maskuar praninë e trupave të saj në Ukrainë, me ushtarë të dërguar me uniforma pa shenja dalluese, duke fshehur objektivat dhe qëllimet e saj, duke ruajtur një shtresë ligjshmërie në çdo fazë të re të ndërmarrë, duke shumëfishuar kërcënimet në vëmendjen e Perëndimit dhe duke minuar legjitimitetin e Ukrainës si komb në median ruse dhe perëndimore, Federata Ruse ka arritur qëllimin e saj: të bindë Evropën dhe Shtetet e Bashkuara ta lejojnë atë të shpërbëjë një shtet sovran – gjoja për të shmangur një luftë në shkallë të gjerë, me suksesin që njohim. 4.
Që nga viti 2022, Rusia ka vazhduar në këtë linjë, duke luajtur në thelb me emocionet e popullsisë evropiane – veçanërisht me atë emocion të lashtë të frikës – me qëllim që të gërryejë mbështetjen ushtarake për Ukrainën. Procesi konsiston në lejimin e rrezikut të një Lufte të Tretë Botërore me Rusinë, ndërkohë që ngulitet ideja se udhëheqësit e Bashkimit Evropian dhe shteteve të tij anëtare do të ishin të gatshëm, përmes Rusofobisë së lindur, militarizmit të shfrenuar dhe Atlanticizmit të lumtur, të importonin në kontinent një luftë të largët që nuk ka të bëjë fare me të. Kjo taktikë supozon ekzistencën e një pike kthese politike përtej së cilës nuk do të ishte më elektoralisht fitimprurëse të promovohej mbështetja për Ukrainën – dhe për këtë arsye ekzistencën e një demokracie përfaqësuese funksionale në Evropë, gjë që mbetet për t’u demonstruar.
Në Poloni, popullsia është kështu shënjestra e një rrjedhe të përhershme të propagandës ruse, duke inskenuar vrasje të ushtarëve të rremë rusë nga ushtria ukrainase ose të të burgosurve ukrainas të shkatërruar psikologjikisht, duke u bërë thirrje – nën kërcënimin e rojeve të burgut – bashkatdhetarëve të tyre të dorëzohen. 5Kryesisht bëhet fjalë për t’u bërë të ditur polakëve se siguria e tyre është në rrezik dhe se ata duhet t’u rezistojnë me çdo kusht thirrjeve të luftëtarëve evropianë, të gatshëm t’i dërgojnë ata të vdesin në front. Retorikë e ngjashme anti-ukrainase është tani në përdorim në Hungari, ku Viktor Orbán dëshiron që popullsia të besojë se votimi për të do të thotë votim kundër Evropës, një Evrope që ëndërron ta zhytë kontinentin në luftë. Shkurt, votimi për Orbán do të thoshte votim për paqe. 6.
Një nga fushatat më të fundit ka qenë transmetimi në X i videove afërsisht 30-sekondashe, në anglisht, të krijuara duke përdorur inteligjencën artificiale, të destinuara për audiencën gjermane. Ato shfaqin rezultatet e pseudo-sondazheve dhe deklaratave nga zyrtarë dhe ekspertë të supozuar gjermanë, duke shfrytëzuar frikën dhe përçarjet e popullsisë gjermane në lidhje me Rusinë dhe luftën në Ukrainë. Një nga këto video pretendon se një studim nga “Qendra Austriake për Inteligjencë, Propagandë dhe Studime të Sigurisë” ka zbuluar se si televizioni gjerman e përgatit sistematikisht popullsinë për luftë kundër Rusisë, duke dehumanizuar rusët dhe duke nxitur urrejtje midis gjermanëve ndaj tyre. 7Ky ACIPSS ka një faqe interneti, por nuk ka asnjë gjurmë të këtij studimi. Ngjashëm, videoja paraqet një fotografi të psikologut gjerman Rainer K. Silbereisen, duke ia atribuar atij deklaratën e mëposhtme: “Nëse gjermanët mund të bindin përsëri për domosdoshmërinë e luftës kundër Rusisë, në fund të fundit, asgjë nuk do të mbetet nga Gjermania. Gjermanët duket se kanë harruar se Rusia i mundi ata 80 vjet më parë. Nëse qeveria gjermane synon të nisë një luftë revanshizmi, po bën një gabim. Në atë kohë, Rusia tregoi mëshirë. Por në shekullin e 21-të, ajo do ta fshijë Gjermaninë nga faqja e dheut dhe do t’i shpërndajë gjermanët e mbetur në të gjithë botën.” Nëse vërtet ekziston një psikolog gjerman me atë emër, ai me sa duket nuk ka folur kurrë për Rusinë.
Rruga Press