Menaxhimi i krizave të energjisë në epokën e problemeve klimatike

Fatkeqësisht, një progres i ngjashëm në anën e kërkesës për qymyr, naftë dhe gaz ka munguar. Pavarësisht shumë bisedave për rikuperimet e gjelbra nga tronditja COVID-19, programet e mëdha stimuluese të qeverisë kanë dështuar në masë të madhe të bëjnë dallimin midis aktivitetit ekonomik të gjelbër dhe të pisët, dhe kështu kanë stabilizuar ekonominë globale në rrugën e vjetër të rritjes

Një raport i publikuar së fundmi nga Goldman Sachs arriti në një përfundim befasues: Gjatë tetë vjetëve të fundit, tregjet financiare kanë rritur koston e kapitalit për investime të mëdha, afatgjata dhe me karbon të lartë në sektorë të tillë si nafta në det të hapur dhe gazi natyror i lëngshëm. Mirëpo, kur bëhet fjalë për projektet e rinovueshme, “norma e pengesave” – ​​shkalla minimale e kthimit të kërkuar nga investitorët – ka qenë në rënie. Dallimi është i rëndësishëm, duke u përkthyer në një çmim të nënkuptuar të karbonit prej rreth 80 dollarësh për ton dyoksid karboni për zhvillimet e reja të naftës dhe 40 dollarë për ton CO2 për projektet e LNG-së.

Tregjet e kapitalit duket se më në fund po përvetësojnë mesazhin se investimet me karbon të lartë duhet të kenë një premium të konsiderueshëm rreziku. Kjo pasqyrë nuk ka dalë spontanisht. Është rezultat i shumë viteve të hulumtimit të thelluar, analizave të synuara nga grupe, si “Carbon Tracker” dhe Instituti për Ekonominë e Energjisë dhe Analizës Financiare, presionit nga aleancat e investitorëve, fushatave të OJQ-ve të goditura dhe vendimeve për zhveshje nga fondacionet, kishat, universitetet dhe fondet e pensioneve.

Zhvendosja në ndjenjën e tregut të kapitalit është përforcuar nga veprimet politike. Në Konferencën e Kombeve të Bashkuara për Ndryshimet Klimatike (COP26) të muajit të kaluar në Glasgow, gati 40 vende dhe institucione u zotuan t’u japin fund financave publike për projektet e naftës, gazit dhe qymyrit jashtë shtetit. Përveç kësaj, Danimarka dhe Kosta Rika kryesuan një grup prej 12 vendesh dhe rajonesh që nisën Aleancën Përtej Naftës dhe Gazit.

Këto përpjekje, ndonëse ende të pjesshme në mbulimin e tyre dhe të pamjaftueshme, duhen mirëpritur si një shenjë se flukset financiare tani kanë filluar të përputhen me qëllimet e marrëveshjes së klimës së Parisit 2015, siç mandatohet nga neni 2.1(c) i atij traktati. Por çmimi i nënkuptuar i karbonit i kërkuar nga tregjet e kapitalit deri më tani mbulon vetëm anën e ofertës: fushat e naftës, gazit dhe qymyrit, rafineritë dhe infrastrukturën e transportit që ushqejnë lëndët djegëse fosile në ekonominë globale.

Fatkeqësisht, një progres i ngjashëm në anën e kërkesës për qymyr, naftë dhe gaz ka munguar. Pavarësisht shumë bisedave për rikuperimet e gjelbra nga tronditja COVID-19, programet e mëdha stimuluese të qeverisë kanë dështuar në masë të madhe të bëjnë dallimin midis aktivitetit ekonomik të gjelbër dhe të pisët, dhe kështu kanë stabilizuar ekonominë globale në rrugën e vjetër të rritjes.

Për më tepër, këto ndërhyrje kanë krijuar kërkesë të konsiderueshme konsumatore me rikthimin e ekonomisë. Profilet e lëvizjes tregojnë për rinovimin e përdorimit të makinave dhe udhëtimit ajror, ndërsa industritë me energji intensive si çimentoja, çeliku, plastika dhe kimikatet po ushqejnë sërish kërkesën për energji elektrike, gaz dhe qymyr. Në mënyrë domethënëse, stimuli ekonomik i Kinës është fokusuar shumë në sektorin e ndërtesave me intensitet të lartë të karbonit, në vend që të ndërmarrë riorientimin e vonuar të modelit të rritjes së vendit në përputhje me qëllimet e tij klimatike.

Rritja aktuale e çmimeve të energjisë së karburanteve fosile reflekton një mori faktorësh shumë të veçantë. Por, situata e sotme mund të parashikojë një të ardhme në të cilën një mospërputhje e politikave klimatike të ofertës dhe kërkesës gjeneron luhatje të konsiderueshme të çmimeve.

Përkrahësit e hidrokarbureve kanë qenë të shpejtë për të shfrytëzuar rritjen e fundit të çmimeve të energjisë së karburanteve fosile për të mbrojtur financimin dhe subvencionet e qeverisë së rinovuar, si dhe trajtimin e favorshëm rregullator për investimet e klientëve të tyre. Në thelb, ata po bëjnë thirrje që sektori publik të ndërhyjë për të ndihmuar prodhuesit e lëndëve djegëse fosile në një kohë kur kapitali privat me të drejtë po i shmanget rrezikut të klimës dhe po tërhiqet ngadalë nga sektori.

Përpjekjet për të lehtësuar krizën e energjisë mund dhe duhet të përputhen me zgjidhjen e krizës klimatike. Çdo shtëpi e izoluar mirë, park me erë dhe panel diellor redukton tendosjen në furnizimet me gaz. Bërja e qyteteve tërheqëse për çiklizëm dhe ecje, dhe përmirësimi i transportit publik, nuk është vetëm i mirë për shëndetin dhe sigurinë publike; është gjithashtu një investim për të hequr qafe naftën që po lodh çantat tona dhe po vret planetin tonë.

Në mënyrë të ngjashme, ulja e kërkesës për ambalazhe plastike për një përdorim do të ulë më tej kërkesën për lëndët djegëse fosile të lëndëve kimike petrokimike. Dhe risitë si taksitë fluturuese, udhëtimi ajror supersonik dhe udhëtimi në hapësirë, që përfitojnë vetëm super të pasurit dhe krijojnë kërkesa të reja, të kota për energji, mund të kufizohen lehtësisht apo edhe të ndalohen përpara se të miratohen gjerësisht.

Në vend që të lirojmë politikat e karbonit nga ana e ofertës, siç mbrojnë disa zëra dritëshkurtër, ne duhet – edhe në periudha me çmime të larta të energjisë – të mbajmë sytë te qëllimi kryesor. Kjo do të thotë të fokusohemi në rënien e pashmangshme dhe të mirë-menaxhuar të qymyrit, naftës dhe gazit dhe zëvendësimin e tyre me energji të pastër të qëndrueshme. Në afat të shkurtër, ilaçet më të mira për çmimet e larta të energjisë janë masat për uljen e kërkesës, si kufijtë më të ulët të shpejtësisë së autostradave që vendosën disa qeveri perëndimore pas goditjes së çmimit të naftës në vitet 1970.

Shkurtimisht, një transicion i drejtë larg lëndëve djegëse fosile kërkon që ne “të presim me të dy krahët e gërshërëve”. Siç theksoi Programi i Mjedisit i OKB-së në dy raporte para-COP26, kjo nënkupton mbylljen e njëkohshme të boshllëqeve të mëdha në veprimin klimatik si në anën e kërkesës ashtu edhe në atë të ofertës.

Pavarësisht progresit shumë të nevojshëm drejt çmimit të duhur të investimeve me karbon të lartë, këto boshllëqe janë ende shumë të mëdha. Vetëm duke i mbyllur ato shpejt dhe paralelisht, ne mund të shmangim përçarjen katastrofike të klimës dhe të shmangim katastrofën ekonomike që mund të rezultojë nga luhatjet masive të çmimit të energjisë dhe asetet e gjera të bllokuara të karburanteve fosile.

Jörg Haas është drejtues i Politikës Ndërkombëtare në Fondacionin Heinrich Böll. Lili Fuhr, drejtuese e Divizionit të Politikave Ndërkombëtare të Mjedisit të Fondacionit Heinrich Böll, është anëtare e komitetit drejtues për Iniciativën e Traktatit të Mospërhapjes së Karburantit Fosil dhe anëtare e bordit themelues të Fondit për Drejtësi Klimatike. /Koha ditore/