Flasin nënat në Ukrainë. Të dëshpëruara vazhdojnë kërkimet për fëmijët e tyre

Mijëra familje kanë frikë se të dashurit e tyre janë varrosur në rrënojat e ndërtesave, të plagosur dhe të paaftë për të krijuar kontakte, ose janë zhvendosur me forcë në Rusi, Bjellorusi ose në territorin e pushtuar në lindje të Ukrainës.

Hera e fundit që Tetiana Popovych foli me djalin e saj ishte në 1 mars.

Vlad Popovych, 29 vjeç, ishte strehuar në bodrumin e një shkolle në fshatin e tij jashtë Kievit ndërkohë që forcat ruse përparonin.

“Ai më tha: “Mami mos eja këtu. Diçka e tmerrshme po fillon. Kjo nuk është si në filma. Kjo është një luftë e tmerrshme”, kujton Tetiana.

Të nesërmen ai u përpoq të arratisej, por u qëllua dhe u plagos dhe më pas u zhduk, duke e lënë familjen e tij të tërbuar nga shqetësimi.

Ministria e Brendshme e Ukrainës tha se policia ka marrë më shumë se 7,000 raporte për persona të zhdukur që nga fillimi i pushtimit rus. Vetëm rreth gjysma janë gjetur.

Tetiana, 52 vjeçe, i kalon ditët duke kërkuar për djalin e saj, duke u kapur pas shpresës që fëmija i saj i vetëm është ende gjallë.

“Është gjëja më e vështirë”, tha ajo, duke folur në qytetin Bucha, ku jeton me nënën e saj. Është një milje larg nga fshati Blystavytsya ku djali i saj kishte qëndruar me babanë e tij ish-burrin e Tetianës dhe njerkën.

“Sikur të kisha disa informacione për atë që i ndodhi atij. Nuk kam menduar kurrë se do të më duhej të dija nëse djali im është gjallë apo ka vdekur,” tha ajo.

Vladi u përpoq të arratisej nga fshati i tij me njerkën e tij Polina Chervakova, 47 vjeç, në minibusin e tyre më 2 mars, shpjegoi Tetiana.

Megjithatë, kur arritën te një urë, ata u sulmuan nga ushtarët rusë.

Dyshja u hodhën nga automjeti i tyre dhe u përpoqën të arratiseshin nga një shteg me bar, por Polina u qëllua në nofull. Ajo i tha Vladit se mund të vazhdonte, por më pas ai u qëllua në këmbë. Polina u kthyer për ta ndihmuar, por ajo u qëllua përsëri në shpatull.

Ajo u rrëzua, pa ndjenja. Kur Polina u kthye, Vlad nuk u pa askund.

“Ajo u përpoq ta kërkonte por ishte errësirë… Ajo ishte në shok”, tha Tetiana.

E plagosur rëndë, Polina trokiti në një shtëpi aty pranë. Ushtarët rusë ishin brenda dhe i thanë të largohej. Ajo mbijetoi për disa ditë në të ftohtin e acartë përpara se më në fund të kthehej në shtëpinë e familjes dhe burrin e saj.

“Ajo hëngri borë dhe piu ujë nga një pellg për të mbijetuar,” tha Tetiana.

Në atë moment, forcat ruse kishin marrë kontrollin e zonës.

Tetiana kishte jetuar në një pjesë të ndryshme të vendit në atë kohë, kështu që nuk mundi të kërkonte djalin e saj deri në fund të marsit, kur ushtria ruse u mund më në fund.

Nga ai moment, ajo nuk ka bërë gjë tjetër veçse ka kërkuar Vladin, duke ngjitur postera të tij, me numrin e saj të telefonit celular, jashtë ndërtesave dhe në gardhe në zonën përreth.

Ajo është e sigurt se ai është gjallë. “Nuk kam asnjë konsideratë tjetër”, tha Tetiana.

“Unë mendoj se ai është në robëri ose ka humbur kujtesën. Ndoshta ai është diku në një spital sepse tani kemi një konfuzion shumë të madh me dokumentet sepse ushtarët rusë shkatërruan të gjitha listat dhe shënimet se kush u plagos,” tha ajo.

Një nënë tjetër po përballon një agoni të ngjashme.

Anna Kotlyarova, e cila jeton në Kiev, nuk ka dëgjuar nga vajza e saj, Inga Levko, dhe burri i vajzës së saj, Andrii Geleta, që nga një shkëmbim mesazhesh me tekst më 4 mars.

Çifti po rinovonte shtëpinë e tyre të re në fshatin Kolonschyna, pak jashtë kryeqytetit, dhe kishte jetuar me një fqinj kur forcat ruse pushtuan zonën.

Shtëpia e fqinjit u shkatërrua, ndërsa shtëpia e çiftit është ende në këmbë, por u mor përkohësisht nga ushtarët rusë derisa ata u tërhoqën në fund të marsit.

“Më 7 prill, kur mbërritëm për herë të parë këtu me policinë dhe hetuesit kriminalë, ata nuk gjetën trupa,” tha Anna, duke qëndruar jashtë shtëpisë së çiftit dhe pranë rrënojave të shtëpisë së fqinjit. “Ata gjetën vetëm telefona të djegur dhe ndoshta disa eshtra kafshësh”.

Edhe ajo ende shpreson që vajza dhe burri i saj të jenë gjallë.

“Ti e di… Unë po i them vetes se ajo është. Unë dua të besoj në një mrekulli.”

E pyetur se çfarë i mungonte më shumë për vajzën e saj, Anna tha: “Ne jemi pjesë e pandashme e njëra-tjetrës… Ishim në të njëjtën gjatësi vale. Nuk e di… Është sikur të humbasësh gjysmën e vetes apo edhe të humbasësh të gjithën.”

Anna gjithashtu nuk do të dorëzohet kurrë derisa të gjejë përgjigje.

“Po përpiqem të vazhdoj të jem e fortë”, tha ajo. “Nëse diçka më ndodh mua, askush nuk do të jetë në kërkim të tyre.”

Rruga Press