Fatura e çmendur e marrëveshjes Rama-Meloni/ Ngritja dhe shfrytëzimi i kampeve të emigrantëve në Lezhë do të kushtojë 375 milionë euro për 5 vjet
Pas shumë debatesh, të paktën çështja e kostove mund të arrijë së shpejti në krye. Tashmë në parakëshillin e ministrave të hënën e 4 dhjetorit, në prag të një këshilli të planifikuar për ditën e nesërme, qeveria mund të përcaktojë tarifat e reja për arkën e shtetit që rrjedhin nga qendrat e emigrantëve në Shqipëri.
Sipas asaj që u publikua të shtunën nga Il Manifesto, i cili raporton përmbajtjen e një prospekti të qarkulluar “në emailet e zyrtarëve të ministrive të përfshira”, protokolli i nënshkruar më 6 nëntor të kaluar nga kryeministrja Giorgia Meloni me homologun shqiptar Edi Rama mund të kushtojë 92.5 milionë euro vetëm në vitin e parë, pothuajse dyfishi i asaj që kushtojnë tenderët prefektural për të 10 qendrat e paraburgimit të riatdhesimit (CPR) që funksionojnë në Itali në periudhën trevjeçare 2021-2023. Dhe jo për të pritur 3 mijë persona në muaj, shifër kjo e deklaruar nga Meloni pas nënshkrimit të marrëveshjes. Por ndoshta më pak se një e katërta.
Meloni dhe bashkëpunëtorët e saj do të kishin dashur shumë që marrëveshja mos të kalonte në Parlament dhe në fakt ata e mohuan hapin e detyrueshëm për javë të tëra. Por ngarkesat e reja financiare për buxhetin janë ndër pikat e parashikuara në nenin 80 të Kushtetutës, që kërkon votim nga Dhomat. Dhe më pas duhet të fillojmë të zbulojmë kartat, me rrezikun për t’iu përgjigjur atyre që pyesnin “sa do të na kushtojë të bëjmë në Shqipëri atë që bëjmë tashmë në Itali?”.
“Në bilanc, italianëve do t’u kushtojë 100 milionë euro mbyllja e 720 emigrantëve në muaj në Shqipëri: ky është çmimi absurd i idesë së Giorgia Melonit”, shkruan në Facebook, menaxheri i ekonomisë së Sinistra Italiana, Giovanni Paglia. Ai rilançon shifrat në prospektin e sipërpërmendur, duke akuzuar ekzekutivin për “një spërkatje të propagandës ksenofobike”. Deri më tani u tha vetëm 16.5 milionë euro që do të shkonin për të financuar marrëveshjen e emigrantëve me Tiranën, që në projekt do të merrej vetëm me mbikëqyrjen e jashtme të qendrave, një pikë e nxehtë në portin e Shëngjinit me 300 vende, një ambient paraburgimi në Gjadër për 300 të tjera dhe, ndoshta ngjitur me këtë, një CPR me 120 vende.
Për 10 CPR-të që operojnë në Itali (ajo e Torinos u mbyll në mars) me gjithsej 1100 vende, në periudhën 2021-2023 tenderët për menaxhimin privat të qendrave arrijnë në 56 milionë euro sipas llogaritjeve nga Koalicioni i Lirisë dhe të Drejtat Civile (CILD), i cili më 8 qershor publikoi raportin The CPR Affair, i disponueshëm në internet.
Sipas shifrave që qarkullojnë mes profesionistëve, ndërtimi i qendrave në Shqipëri do të kushtojë 36 milionë, ndërsa menaxhimi llogaritet në 8 milionë. Një milion e gjysmë do të kushtonjë Komisioni Territorial për Azilin, një organ i ri që do të trajtojë kërkesat për azil të emigrantëve që vijnë nga vendet e origjinës që Italia i konsideron të sigurta dhe që qeveria ka besim se mund t’i vlerësojë me procedura të përshpejtuara për 28 ditë. 7.5 milionë të tjera do të kushtojnë pajisje logjistike dhe rreth 40 milionë do të shpenzohen çdo vit për personelin e policisë italiane, kthimi i të cilëve duhet të kushtojë 800 euro secili, përveç 120 eurove në ditë për ushqim dhe akomodim, 450 euro për çdo dy javë dhe deri në 900 euro për jashtë orarit.
Siç na kujton Manifesti, ajo që do t’u paguhet organeve menaxhuese që do të duhet të sigurojnë ushqim dhe akomodim për migrantët, shërbime dhe kujdes shëndetësor është lënë jashtë. Për CPR-në 120-vendëshe që mund të ndërtohet në Gjader, mund të bëhet një krahasim me atë të Romës dhe 125 vendet e saj aktuale: kontrata me ORS Italia vlen 7.2 milionë euro. Duke marrë parasysh të gjitha gjërat, nga 92.5 milionë euro për vitin e parë në 49 milionë për 4 vitet e ardhshme, marrëveshja mund të kushtojë 373.5 milionë euro.
Tani duhet të presim shifrat zyrtare që qeveria do t’i paraqesë Kuvendit për ratifikim. Por mbi të gjitha do të jetë interesante të shihet se si ekzekutivi do të justifikojë kostot e mëdha të një operacioni që askush nuk mund të thotë ende nëse dhe si do të sjellë rezultate më të mira se ato të arritura deri më tani në Itali, si përsa i përket kohës për vlerësimin e kërkesave për azil dhe për riatdhesimet aktuale, të cilat siç dihet nuk varen nga paraburgimi në CPR, por nga marrëveshjet me vendet e origjinës, të cilat, me sa dimë, mbeten të njëjta.
Rruga Press