“Dua ta çoj Shqipërinë në Botëror”, rrëfimi i Brojës, nga familja, Kombëtarja, te Chelsea

Armando Broja, sulmuesi i Kombëtares shqiptare dhe i skuadrës së Chelsea-t në Premier League, ka dhënë një intervistë të gjatë për “The Players Tribune”.

Ai ka rrëfyer që nga hapat e parë me topin, familja, vendimi për të zgjedhur Shqipërinë, Chesea dhe ëndrrat e tij që janë të mëdha.

Nëse do ta njihnit babanë tim, do ta dinit që ai po sillet sikur po bën shaka. Ai thotë: ‘Armando, nuk të lejohet të ndalosh së luajturi futboll derisa ta çosh Shqipërinë në një Botëror!’

Nëse nuk e dini, Shqipëria nuk është kualifikuar kurrë në Kupën e Botës.

Sinqerisht sidoqoftë, në fakt më pëlqen presioni dhe më pëlqen ta kem atë si synim, pavarësisht se sa i madh apo i largët duket tani. Është gjithmonë në mendjen time.

Dua t’ju tregoj pak se nga vjen ai mentalitet dhe çfarë do të thotë për mua të përfaqësosh Shqipërinë. Gjithçka fillon me babin tim.

Ai ka qenë gjithmonë kaq i etur për të pasur sukses dhe që fëmijët e tij të kenë sukses. Duke u rritur, nuk kishte asnjë minutë për të humbur. Koha ishte gjëja më e çmuar për të.

Bëjmë shaka tani që suksesi im është 50-50. Gjysma e imja, gjysma e tij dhe e mamasë sime.

Mbaj mend që nëse babai do të më shihte të ulur për të luajtur FIFA ose diçka tjetër dhe do të më thoshte, ‘Në vend që të kaloni një orë në PlayStation, ju mund të kaloni atë orë stërvitje …’

Ai thjesht nuk mund të merrej me askënd që nuk dëshironte të përdorte kohën në maksimum absolut. Të llogariste çdo sekondë për diçka. Pra, ne stërviteshim shumë.

Më kujtohet kur isha i vogël dhe sapo filloja futbollin, ai kthehej vonë nga puna dhe ishte i rraskapitur. Mund të ishte ora 10 ose 11 e natës dhe ai mund të kishte punuar 15 orë në ditë, por ai gjithmonë pyeste: “Armando, a e ke bërë stërvitjen sot?”

Natyrisht kur gënjeja, i thosha, “Mmm, po?”

Ai e kuptonte të vërtetën dhe nga kjo gjë shkonim në park dhe më bënte të vrapoja po pushim 20 herë rreth fushës dhe unë i thoja:

“Babi! Pse??”

“Jo jo jo. Nuk të dëgjoj. Vazhdo kështu ose do ta bësh 30 herë”.

Kur pata një rritje të shpejtë rreth të 16-ave, ai u shqetësua se do të humbisja shpejtësinë. Shpejtësia ka qenë gjithmonë një nga pikat e mia të forta. Kështu që ai më nxirrte jashtë për të bërë sprint në kodra për një orë në ditë. Unë isha duke u rrëzuar nga fundi dhe ai është aty duke qëndruar mbi mua dhe duke thënë “Nah, shko përsëri. Një tjetër xhiro. Mbrojtësit do të të kapin.”

Ishte sikur, kjo është rruga për të dalë, rruga drejt suksesit.

Bëjmë shaka tani që suksesi im është 50-50. Gjysma e imja, gjysma e tij dhe e mamasë sime. Ata bëjnë punë që ju nuk e shihni. Megjithatë, në ato vite të hershme, ekuilibri ishte më shumë në anën e tyre.

Ju gjithashtu duhet të kuptoni se nga erdhi babai im. Ai dhe mamaja ime u larguan nga Shqipëria në fillim të të 20-ave për në Angli, kur mamaja ime ishte shtatzënë me motrën time më të madhe.

Prindërit e mi nuk kishin mundësi për të ardhme në fshatin e tyre. Ata ishin aq të vendosur për të siguruar një jetë më të mirë për fëmijët e tyre. Por ishte e vështirë edhe për ta në Angli. Ata nuk kishin para dhe nuk flisnin asnjë fjalë anglisht. Në kohën kur linda, ne jetonim të gjithë në një dhomë në pjesën e pasme të një hoteli në Slough.

Kemi luftuar kështu për disa vite. Prindërit më kanë treguar histori të vjetra dhe kam parë foto të atyre kohërave, por kujtimi i vetëm i vërtetë që kam është ky tigër pellushi që e përdora si jastëk në atë dhomë ku flinte e gjithë familja.

Babai im bëri gjithçka që mundi për të na siguruar të ardhura në ato vite. Ai filloi nga fundi, duke bërë punë ndërtimi, duke ndërtuar shtëpi, duke shtruar tulla. Ai ishte një punëtor kaq i zellshëm, aq i vendosur. Gjithmonë kishte njerëz të gatshëm për t’i dhënë një punë.

Përfundimisht, ai u bashkua me një mik dhe ata mblodhën mjaft para për të krijuar kompaninë e tyre duke vendosur pishina. Kohët e fundit, ai ka bërë edhe disa pishina për futbollistë të tjerë!

Tani ai është më i vjetër dhe i dhemb shpina, por ai është shefi. Ai thjesht kishte atë ADN që nuk mund të ndalej kurrë derisa të arrinte një sukses.

Dhe për ne si fëmijët e tij, nuk kishte zgjidhje tjetër. Çfarëdo që duhej bërë, duhej bërë sa më mirë të mundeshe, me gjithçka që kishe.

Ishte sikur, kjo është rruga juaj për t’ia dalë, rruga juaj drejt suksesit. Ju duhet të luftoni për të me çdo minutë të disponueshme të ditës.

Për mua ky ishte futbolli. Babai e pa këtë tek unë herët. Më pëlqente sporti, por isha pak i egër si fëmijë, plot energji. Unë kisha nevojë për atë strukturë. Ai më stërviti, më mësoi, u sigurua që isha në rrugën e duhur ndërsa përparova nëpër akademitë në Tottenham dhe më pas në Chelsea. Mendoj se e kishte në kokë që djali i tij do të bëhej një ikonë shqiptare. Si R9 shqiptar.

Duke u rritur, unë pëlqeja Cristiano Ronaldon, si shumica e fëmijëve të brezit tim. Por babai im ishte i fiksuar pas Ronaldos tjetër. Braziliani. Gjithçka për të cilën dëgjoja ishte R9.

Vetëm se isha shumë i vogël për ta parë të luante dhe kur babi foli për R9, nuk e dija se çfarë donte të thoshte.

“Armando, dua që të jesh si R9! Duhet të luash si R9!

Kush është R9?

Pastaj më tregoi klipet në YouTube. Babai im dhe unë uleshim dhe shikonim video pas video të Ronaldos duke bërë gjërat e tij për Real Madridin dhe Brazilin, dhe babai im më plotësonte me detajet e karrierës dhe legjendës së tij. Edhe unë shpejt u dashurova me të.

Një tjetër emër me të cilin u njoha duke u rritur ishte Lorik Cana, i vetmi shqiptar që ka luajtur në Premier League para meje.

Ai fitoi trofe me klube të mëdha në Francë dhe Itali, si dhe pati një sezon në Premier League me Sunderland, në 2010/11. Emri i tij është legjendë në Shqipëri.

Kështu është atje. Nëse luani në kampionate të mëdha emri juaj mbetet në histori. Ju jeni një ikonë.

E shijova këtë kur shënova golin tim të parë në Premier League sezonin e kaluar.

Pas një kohe ajo filloi të zhytet, çfarë do të thotë të bësh histori.

Kur topi goditi rrjetën kundër Leeds, unë humba në moment. Nuk dija as si të festoja, ishte vetëm fillimi im në Premier League! E dija që edhe prindërit e mi po çmendeshin në stadium, por vetëm pas ndeshjes kur po lëvizja nëpër rrjetet sociale vazhdova ta shikoja, Armando Broja është shqiptari i parë që shënon në Premier League.

Oh, uau.

Më bëri të mendoj për një gjë tjetër që babai im na thoshte gjithmonë kur rriteshim: “Sigurohuni që njerëzit ta mbajnë mend emrin tuaj, shumë kohë pasi të keni shkuar”.

Më duket se me Shqipërinë kjo është e mundur. Dhe unë e dua atë.

Ishte një moment kur Anglia U-21 më donte dhe, po, mendova për këtë dhe atë që doja për të ardhmen time, por sinqerisht … nuk më duhej të mendoja shumë gjatë.

Jam rritur në Angli, por jam krenar që jam shqiptar.

Kudo që jetonim si familje, ishte gjithmonë një shtëpi shqiptare, e dini? E zhurmshme. Plot me shumë debate të vogla. Mezi mbaj mend një natë që nuk u ulëm dhe nuk hanim darkë si familje.

Prindërit e mi u siguruan që kultura të ishte rrënjosur thellë tek unë. Udhëtuam shumë atje kur isha duke u rritur, në mënyrë që të mësoja gjuhën dhe të takoja të gjithë familjen time, betohem që të gjithë që hasëm në Kamëz ishin kushërinjtë e mi.

Sinqerisht, pak njerëz e dinë se çfarë vendi i bukur është Shqipëria, me plazhe të mrekullueshme, fshatra të bukur dhe njerëz të ngrohtë e miqësorë.

Sa herë që udhëtoj për detyrë ndërkombëtare dhe me kuqezinjtë, ndjej këtë krenari dhe emocion të jashtëzakonshëm.

Është vendi i prindërve të mi dhe kultura ime, por më pëlqen gjithashtu që në ekipin shqiptar mund të marrësh përgjegjësi si një lojtar i ri. Mund të rritesh dhe të bëhesh yll. Dhe nëse bëni mirë, mund të bëheni një ikonë për përjetësinë.

Unë e kam përjetuar tashmë në “Arenën Kombëtare” në Tiranë duke kënduar emrin tim dhe nuk ka ndjenjë më të mirë.

Sinqerisht, natën kur luajtëm me Poloninë vitin e kaluar, nuk kisha përjetuar kurrë një atmosferë të tillë në Premier League apo askund tjetër. Ishte çmenduri.

Isha duke bërë nxehjen dhe dëgjoja të gjithë stadiumin duke brohoritur emrin tim. Kjo ishte e pabesueshme. Mamaja ime më tha më pas se ajo shpërtheu në lot! Atë natë ndjeva dashurinë dhe respektin e vendit, dhe i detyrohem çdo shqiptari të jap më të mirën time çdo herë. Për të llogaritur çdo sekondë.

E di që kam objektiva të larta.

Dua të jem Harry Kane, Ronaldo apo R9 i Shqipërisë.

Dua ta çoj vendin tim në një Kupë Bote. Dhe kur karriera ime të ketë mbaruar, dua që emri im të jetojë. Për Shqipërinë. Për babin tim.

Rruga Press