35 vjetori i fjalimit famëkeq të Millosheviqit, duhet kujtuar nga aleatët evropianë që të pengojë Serbinë nga çdo provokim në vazhdim
Nga Sami Karagjozi
Komunikimi për 28 qershor 1989
Sot, 28 qershor 2024, nuk mund ta lëmë këtë ditë pa kujtuar se pikërisht 35 vjet më parë, presidenti i atëhershëm i Republikës së Serbisë (në kuadër të Republikës së atëhershme Socialiste Federative të Jugosllavisë) Slobodan Millosheviç mbajti fjalimin e tij nxitës me rastin e 600 vjetorit, të ashtuquajturës beteja e Kosovës, një histori e mitizuar që madje e bëri të thotë: “Ka ushqyer krenarinë tonë dhe nuk na lë të harrojmë se dikur ishim ushtri e madhe, trima dhe krenare. nga ato pak që mbetën të pamposhtur kur humbën”.
Nën justifikimin e persekutimeve të supozuara kundër popullit serb, dhe nën mbulesën e vëllazërisë dhe bashkimit socialist e jugosllav kundër nacionalizmit dhe premtimit të prosperitetit, ndërkoheë që Kosova ishte pjesa më e pazhvilluar e vendit, lideri që do të bëhet pak vite më vonë kasapi i Ballkanit, nuk kishte bërë gjë tjetër veçse mbolli farën e urrejtjes dhe luftës nacionaliste, ndërkohë që ishte frymëzuar nga memorandumi i marsit 1937 i “akademikut” serb të Bosnjës Vaso Çubriloviç me titull “Dëbimi i shqiptarëve”.
Pra, viti 1989 ishte një kohë kur mijëra shqiptarë lëngonin në burg pasi kërkonin respektimin e të drejtave të tyre elementare. Ishte koha kur kombet joserbe të Jugosllavisë e kuptonin se shpërbërja e kësaj të fundit do të vinte në mënyrë të pashmangshme pikërisht për shkak të lidershipit serb. Ishte në fakt sinjali i fundit pasi që, në prill të vitit 1987, i njëjti lider kishte mbajtur një fjalim në Fushë Kosovë ku kishte thënë se “Jugosllavia dhe Serbia nuk do të heqin dorë kurrë nga Kosova!”.
Prandaj, 35 vjet më vonë, nuk është e parëndësishme të kujtojmë se çfarë ideologjie ekskluzive dhe të dhunshme e kishte shtyrë rajonin në rrënojat e luftës dhe në rikthimin e krimeve gjenocidale në tokën evropiane. Në të vërtetë, në një kontekst të luftës me intensitet të lartë në Ukrainë për shkak të agresionit të paprovokuar dhe imperialist të Rusisë, dhe duke ditur që udhëheqja serbe kohët e fundit ka promovuar përmes të ashtuquajturës ‘botë serbe’ diskurset e ngjashme nacionaliste pan-serbe të viteve 80/90′, Kosova mund të jetë vetëm vigjilente.
Edhe pse, në krahasim me këtë të kaluar tragjike, mjedisi ka ndryshuar në mënyrë drastike pas luftës çlirimtare dhe shpalljes së pavarësisë, përkundër fuqizimit të policisë së Kosovës dhe transformimit të vazhdueshëm të forcave të sigurisë në ushtri, dhe përkundër pranisë së NATO-s dhe perspektivat e integrimit të Kosovës në Bashkimin Evropian si shtet, Prishtina nuk mund të lejojë të jetë e papërgatitur, siç nuk ishte kur Serbia kreu një sulm terrorist më 24 shtator. Ky është përfundimisht kuptimi i politikës që udhëzon qasjen e qeverisë në raport me dialogun dhe në pushtimin e ushtrimit të plotë të sovranitetit të Kosovës në të gjithë territorin konform detyrimeve të institucioneve të shtetit ndaj Kushtetutës.
Si përfundim, besoj se ky 28 qershor 2024 nuk duhet të keqpërdoret, por përkundrazi, ky vit i 35-të duhet të kujtohet – dhe të kujtohet nga aleatët tanë jashtë vendit – për të penguar Serbinë nga çdo fjalim provokues që në fund vetëm cenon integrimin e Serbët që jetojnë në Kosovë. Është koha që Beogradi të ndalojë së rrëshqituri drejt përsëritjes së gabimeve të së kaluarës.
Për të kujtuar fjalimet e sipërpërmendura:
Fjalimi i Slobodan Millosheviqit në Fushë Kosovë, 24 prill 1987 (slobodan-milosevic.org)
Millosheviç Fjalim në terren në Kosovë 1989 (slobodan-milosevic.org)
Rruga Press